១ បាទ

១ បាទ

      ដោយ ឡឹក ជំនោរ

ខ្ញុំនៅទីណា? ខ្ញុំនៅទីណា? ខ្ញុំនៅទីណា?

ខ្ញុំព្យាយាមក្រោកតែហាក់ចុកចាប់ពេញខ្លួន។  ខ្ញុំដើរត្រុកៗភ្នែកសម្លឹងជាប់ទៅលើថ្នល់ក្រាលបេតុងអណ្តែតគ្រួសថ្មតូចៗ... រំពៃគ្រប់ក្រលៀតស្នាមប្រេះនៃវិថី។ ស្រមោលខ្មៅមកទង្គិចរាងកាយដ៏ស្តើងតូចរបស់ខ្ញុំពេញទំហឹង។ ដងខ្លួនមួយដែលដែលចក្ខុកំពុងតែសម្លឹងជាប់ទៅលើផ្ទៃថ្នល់បានចោលយ៉ាងឆ្ងាយពីលម្នឹងខ្លួន។

      ពិតជាមិនគួរធ្វេសប្រហែសឡើយ។ ខ្ញុំមិនគួរធ្លាក់ខ្លួនដល់ថ្នាក់​ខ្វះសូម្បីតែប៉ុណ្ណេះសោះ។

ខ្ញុំក្រោយរួចជាមួយសម្លៀកបំពាក់ឯកសណ្ឋាន​ដែលមន្ទីរពេទ្យ​មួយកន្លែង​បាន​ផ្លាស់ប្តរជូន។ ខ្ញុំឱបក្បាលជង្គង់ជាមួយការរិះគិតវិលវល់ពីសកម្មភាពជាងប្រាំម៉ោងដែលខ្ញុំធ្វើ។

      - ពេលនេះ​គ្រូពេទ្យ​បញ្ជាឲ្យលោកតាចេញបានហើយ នេះ​ជាឯកសារពិនិត្យដៃ សូមលោកតា ទៅបង់ប្រាក់នៅបញ្ជរខាងមុខ។  ខ្ញុំស្តាប់បាន​ថា នារីម្នាក់នោះមិនមែន​ជាខ្មែរទេ តែក៏គិតក្នុងចិត្ត ហើយសួរខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វី​បាន​ជាខ្ញុំស្តាប់គេនិយាយបាន។ ខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅជញ្ជាំងម្ខាងឃើញសំណេរមិនមែនភាសារបស់ខ្ញុំទេ។

      -​ តាត្រូវបង់ប្រាក់ប៉ុន្មានចៅស្រី។ អ្នកគ្រូពេទ្យក្នុងឯកសណ្ឋាន​ព័ណ៌​ផ្ទៃមេឃបានដឹកដៃបុរសចំណាស់ ហើយវាចា។

      -​ អស់ ១០០ បាទ ណាលោកតា។

      ១០០ បាទ! ១០០ បាទ! ១០០ បាទ!  ខ្ញុំទន្ទិញ ១០០ បាទៗ​ ជាប់មាត់ ហេតុអ្វី​បាន​ជាខ្ញុំគិតថា “១០០ បាទ” រហូតអីចឹង។  សំឡេងខ្ញុំបាន​ចោលទៅលើត្រចៀក​ អ្នកគ្រូពេទ្យឲ្យងាកមកខ្ញុំដោយភាពស្លន់ស្លោរ។

      -​ លោកមានរឿងអី? លោកមានរឿងអ្វី? ខ្ញុំហាក់យល់សំណួរនាងខ្លះ ដោយសម្លឹងមុខយើង។

      -​ លុយរបស់ខ្ញុំនៅទីណា? វានៅទីណា? ខោដែលខ្ញុំស្លៀកបាត់ទៅណា?

      គ្រូពេទ្យតូចមិនចេញស្តី។  ខ្ញុំនឹកម្តាយឪពុកខ្ញុំ ខ្ញុំបញ្ចូលប្រាក់និយាយ​ទៅគាត់អស់ហើយឬ?   ទេ! ទេ! ខ្ញុំគិតត្រឡប់មកវិញ តើខ្ញុំបាន​ធ្វើអ្វីខ្លះមុននេះ​  ខ្ញុំនិយាយទៅពុកម៉ែខ្ញុំគាត់និយាយយ៉ាងណាមក​ខ្ញុំ?

      ថ្ងៃនេះទី៣១ ឧសភា ខ្ញុំដើរតាមដងផ្លូវ​ពីក្នុងសាកលវិទ្យាល័យ​សំដៅទៅ​រកហាង​ទូរសព្ទ​​មួយ​​កន្លែង​​ដើម្បី​​បញ្ចូល​ទឹកប្រាក់ ​។ ខ្ញុំដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ខ្ញុំមាន​ប្រាកតែ ១០០ បាទ​ប៉ុណ្ណោះខ្ញុំត្រូវទូរសព្ទទៅផ្ទះ​ជម្រាបដំណឹង​ល្អដល់ពុក​ម៉ែខ្ញុំថា “ខ្ញុំរៀនចប់ហើយ ជិតដល់ពេលបាន​ជួបជុំពុកម៉ែវិញហើយ” ។ ​ប្រាក់ ១០០ បាទ ​មិនអាចឲ្យខ្ញុំបញ្ចូលទឹកប្រាក់បានឡើយ ព្រោះខ្វះ ១ បាទ​ទៀត​ជាសេវាកម្មរបស់អ្នកលក់។ 

អំណាចនៃការនឹករលឹក មាត់ខ្ញុំខ្សឹមតិចៗ ពីគំរោងថា នឹងជម្រាបដំណឹងល្អដល់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ  ភ្នែកសម្លឹងមិនដាក់រកមើលក្រែងមាននរណាជ្រុះប្រាក់ “១ បាទ” បើឃើញ​ទោះក្នុងក្រលៀតណា ឬនៅក្នុងជ្រាំក៏ត្រូវរើសវាមកដែរ។  ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងនិយាយទៅរកអ្នកមានគុណរបស់ខ្ញុំ... ហើយខ្ញុំត្រូវគេងអត់បាយ​មួយល្ងាចនេះ​... ថ្ងៃស្អែក​ខ្ញុំនឹង​បើកប្រាក់ខែ។ 

      បំណងនៃការស្វែងរកប្រាក់ ១ បាទ តាមដងផ្លូវនេះក៏​បាន​ដូចបំណង។ ប្រាក់១ បាទ ចាំងផ្លេកដោយជំនះពន្លឺពីព្រះអាទិត្យលូនមកទាបជាប់ដីឯជើងមេឃ។  ខ្ញុំយកដៃជ្រើសកាក់​ ១ បាទ នោះ​មួយរំពេច ពាក្យដែលខ្ញុំទន្ទិញ​ជាប់មាត់នោះក៏ចប់ល្មមដែរ ចប់ជាមួយរាងកាយរបស់ខ្ញុំនៅក្រោម​ដំបូលមន្ទីរពេទ្យនេះ៕

ស៊ីសៈកេត, ថៃឡងដ៏

09/06/2013 22.00