ច្រកចេញនៃជីវិត
និពន្ធដោយ ឡឹក ជំនោរ
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១២ ។ ខ្ញុំធ្វើដំណើរកាត់ដំណក់ទឹកភ្លៀងប្រុយៗ
សំដៅច្រកពិនិត្យចេញពីព្រំដែនខ្មែរ-ថៃ ចំណុចអូរស្មាច់ ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ ពិនិត្យសំណុំបែបបទរួច
ខ្ញុំក៏ឈានជើងចូលទៅលើទឹកដីមាតុភូមិ... ឈានមិនទាន់បានប៉ុន្មានជំហានផងស្រាប់តែឮសំឡេងក្មេងស្រីប្រុសពីរបីនាក់
ស្រែកហៅខ្ញុំជាភាសាថៃ “ប៉ា ប៉ា សុំ ប្រាំបាតទិញបាយហូប” ខ្ញុំងាកមកឃើញមុខពួកវា រួចក៏ខ្វេះកាក់បាតឱ្យម្នាក់១០
បាទ វាតបជាភាសាខ្មែរវិញថា “អរគុណ” បន្ទាប់ពីខ្ញុំនិយាយប្រាប់ពួកគេថា “ពូគ្មានកាក់បាតច្រើនទេ”
ហើយវាក៏លែង ដើរតាម។ មិនទាន់បោះជំហានបានប៉ុន្មានទៅមុខផង ស្រាប់តែឃើញស្រី្តម្នាក់អង្គុយសំកុកឱបកូនង៉ាតូចញ័រចំប្រប់សំឡេងខ្សាវៗរណ្តំថ្គាម
“ពូសុំ១០បាតមកទិញទឹកដោះគោឱ្យកូន ខ្ញុំគ្មានទឹកដោះទេ” ខ្ញុំឈរដោយភាពហួសវិស័យ
នឹកគ្រប់យ៉ាងទៅអនាគតក្មេង វាសនាកុមារខ្មែរ ខ្ញុំក៏ហូតក្រដាសប្រាក់២០បាទឱ្យគាត់។
ភ្លៀងចាប់ផ្តើមក្រាស់ស្តើងៗតាមកម្លាំងរបស់ខ្យល់។ទិដ្ឋភាពស្រុកខ្មែរមើលពីលើកំពូលភ្នំអូរស្មាច់ហាក់បីដូចជាស្រស់ញញឹមម្យ៉ាង ស្រស់ញញឹមជាមួយស្លាកស្នាមអតីតកាលនៃសង្គ្រាមកម្ពុជា "ដែនដីអូរស្មាច់ឆ្ងាយដាច់ពីរភ្នំ" ។ ទោះបីមេឃភ្លៀងធ្លាក់យ៉ាងណា ក៏ខ្ញុំនៅតែញញឹមដោយភាពកក់ក្តៅ នៅពេលបានជាន់ទឹកដីខ្មែរម្តងៗ។ មិនទាន់ទាំងអស់អារម្មណ៍សប្បាយហេហាពេលឃើញទឹកដីកំណើតផង លោកគ្រូថៃម្នាក់ក៏ទូរសព្ទ ប្រាប់ថា ខ្ញុំត្រូវមកបន្ទាន់ជួយការងារលោកសិនសឹមទៅផ្ទះ... ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបំពេញបែបបទចូលមកប្រទេសថៃវិញក្នុងថ្ងៃដដែល។
ភ្លៀងចាប់ផ្តើមក្រាស់ស្តើងៗតាមកម្លាំងរបស់ខ្យល់។ទិដ្ឋភាពស្រុកខ្មែរមើលពីលើកំពូលភ្នំអូរស្មាច់ហាក់បីដូចជាស្រស់ញញឹមម្យ៉ាង ស្រស់ញញឹមជាមួយស្លាកស្នាមអតីតកាលនៃសង្គ្រាមកម្ពុជា "ដែនដីអូរស្មាច់ឆ្ងាយដាច់ពីរភ្នំ" ។ ទោះបីមេឃភ្លៀងធ្លាក់យ៉ាងណា ក៏ខ្ញុំនៅតែញញឹមដោយភាពកក់ក្តៅ នៅពេលបានជាន់ទឹកដីខ្មែរម្តងៗ។ មិនទាន់ទាំងអស់អារម្មណ៍សប្បាយហេហាពេលឃើញទឹកដីកំណើតផង លោកគ្រូថៃម្នាក់ក៏ទូរសព្ទ ប្រាប់ថា ខ្ញុំត្រូវមកបន្ទាន់ជួយការងារលោកសិនសឹមទៅផ្ទះ... ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបំពេញបែបបទចូលមកប្រទេសថៃវិញក្នុងថ្ងៃដដែល។
រងាតិចៗផង ខ្ញុំឈរឱបដៃតម្រង់ជួរដើម្បីពិនិត្យលិខិតឆ្លងដែនចូលស្រុកថៃវិញ។
សំឡេងកញ្ចែបន្លឺឡើងបីដងខ្ញុំងាករកសំឡេងនោះឆ្វេងស្តាំ “ពុទ្ធោ!
រថយន្តឃ្លុបប៉ូលិសថៃ” ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តថា ប្រកដជាមានបញ្ហាអ្វីទៀតហើយ។
មួយសន្ទុះស្រាប់តែទ្វាររថព័ណ៌ខ្មៅនោះរបើកមក មនុស្សប្រុសស្រី ក្មេងតូច និងមនុស្សកំលោះក្រមុំប្រមាណ២០
នាក់បានចុះពីលើរថនោះដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ភ័យខ្លាច។ បុរសសម្បុរស្រអែមសក់រួញម្នាក់
និងនាងក្រមុំបានដឹកដៃគ្នាចុះក្រោយគេស្របពេលសំឡេងសម្លុតរបស់ប៉ូលិស “ឆាប់ឡើងៗ
ទាំងអស់គ្នាអង្គុយចុះ...” ម្នាក់ៗឱបកាបូបស្ពាយអង្គុយចុះ។
ក្មេងក្រមុំម្នាក់នោះហាក់ដូចជាគ្រាហ៍កំលោះសក់រួញនោះជាប់។ ខ្ញុំចាំបុរសនិងនារីម្នាក់នេះបានយ៉ាងច្បាស់ពួកគេគេក៏មកដល់ទីនេះដែរ។
ក្នុងពេលឈរតម្រង់ជួររង់ចាំខ្ញុំរំកិលខ្លួនបន្តិចៗម្តងរហូតបានត្រួតពិនិត្យចូលមកក្នុងទឹកដីថៃ។
ខ្ញុំងាកក្រោយរំពៃជានិច្ចនូវវាសនារបស់ពួកគេដែលកំពុងនឹងបញ្ជូនចូលស្រុកកំណើតវិញ ហើយសង្ឃឹមថាពួកពលករខ្មែរឆ្លងដែនទាំងនោះនឹងយល់ច្បាស់ហើយស្រឡាញ់ទីកំណើត
របស់ខ្លួនកាន់តែខ្លាំងនៅពេលដែលបានទទួលធម៌ក្តៅពីអាជ្ញាធរថៃ។
ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរចូលមកដល់ខេត្តស្រិន្ទ្រប្រទេសថៃ
ប៉ុន្តែដោយត្រូវទៅរកទិញឯកសារដែលរកដោយលំបាកផងនោះ ខ្ញុំត្រូវខកដំណើររហូតយប់។
អ្វីៗបានធ្វើឱ្យខ្ញុំរង់ចាំដដែល។
ខ្ញុំឆ្លៀតទៅទិញសាច់ក្រកអាំងពីក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលលក់នៅមុខហាងសៀវភៅល្បីឈ្មោះមួយកន្លែងនៅក្នុងទីរួមខេត្តនេះ។
ខ្ញុំច្រឡំនិយាយភាសាខ្មែរដើម្បីទិញសាច់ក្រកគេ គេក៏ធ្វើភ្នែកឡឹងឡង់ ក្នុងសភាពភ័យផងអរផង
តបមកនូវចម្លើយដែលខ្ញុំមិនបានសួរ។
- បងមកទីនេះធ្វើអ្វីដែរ? ខ្ញុំញញឹម មិនទាន់ឆ្លើយសំណួរក្មេងប្រុសនោះផងស្រាប់តែសំណួរថ្មីបានមកដល់មួយទៀត។
- បងធ្វើការអង្គការ ឬក្រុមស៊ើបការណ៍ខ្មែរ?
បងអើយកុំធ្វើបាបខ្ញុំណា! ខ្ញុំក្រណាស់បងស្រីយកមកឱ្យជួយលក់នៅទីនេះ គាត់ធានាគ្រប់យ៉ាង។
ចម្លើយដែលគ្មានសំណួរបានចេញមកមិនឈប់រហូតខ្ញុំបញ្ឈប់វា។
អូនកុំខ្លាចបង បងខ្មែរដូចអូនដែរទេ បងមករៀននៅស្រុកនេះ បងមករកសៀវភៅ។ ចម្លើយសំណេះសំណាលរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យ គេក៏ចាប់ផ្តើមរីករាយដូចឃើញរង្វាន់ល្អមួយអ៊ីចឹង។
យើងទាំងពីរសន្ទនាពីនេះពីនោះច្រើន។ គេក៏បានប្រាប់ថា បងប្អូនខ្មែរយើងមករស់នៅស៊ីឈ្នួលគេនៅទីនេះច្រើនណាស់
ខ្លះក៏ប៉ូលិសចាប់ដាក់គុក ខ្លះក៏បញ្ជូនទៅវិញជារឿយៗ រហូតខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្លាចមុខក្រោយរហូត។
ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះមកពីបាត់ដំបង គេបានឈប់រៀន នៅពេលដែលគេគ្មានលុយបង់ថ្លៃរៀនកួរថ្នាក់ទី១២
គេក៏មិនមានឱកាសបានបាក់ឌុបនឹងគេ ក៏សម្រេចចំណាកស្រុកមកទីនេះ។
ខ្ញុំក៏មិនមានអ្វី ជជែកនឹងគេតទៅទៀតដែរ ពេលវេលាបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យធ្វើដំណើរចេញពីក្មេងប្រុសម្នាក់នោះទាំងកណ្តាលយប់ដោយរថយន្តក្រុងមកសាលារៀនរបស់ខ្ញុំ។
ធ្វើដំណើរមករៀនស្រុកថៃម្តងៗ ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរទាំងយប់ថ្ងៃទាំងងោកទាំងងងុយ តស៊ូៗ ដើម្បីតែបរិញ្ញាមួយសន្លឹក។ មកដល់ខេត្តស្រិន្ទខ្ញុំបន្តរថយនតក្រុងមកសាលារៀនខ្ញុំប្រមាណ80គីឡូូម៉ែត្រទៀត។ ខ្ញុំអង្កូយលើរថយន្តក្រុងដោយអារម្មណ៌នឿយហត់យ៉ាងខ្លាំង។
លើរថយន្តនេះខ្ញុំអង្គុយនៅកៅអីជួរក្រោយគេបង្អស់ ខ្ញុំអង្គុយកណ្តាលជួរមនុស្សដែលមានសម្បុរស្រែៗដូចជាខ្ញុំដែរ។
រថយន្តចេញដំណើរមិនយូរប៉ុន្មាន សំឡេងខ្សឹបខ្សៀវពីអ្នកជិះជុំវិញខ្ញុំក៏ឮឡើង។ “ពូនេះទៅធ្វើការនៅខេត្តណាដែរ?”
ឮសំណួរខ្ញុំហាក់ដូចជាភ្ញាក់ពីងងុយបន្តិចហើយរកមើលនរណានិយាយមិញ ទីបំផុតក៏ញញឹមដាក់បុរស
និងនារីក្មេងម្នាក់ដែលអង្គុយខាងឆ្វេងខ្ញុំ។ ឃើញខ្ញុំញញឹមពួកគេក៏គិតថាខ្ញុំមិនចេះខ្មែរ
ដូចនេះពួកគេអាចនិយាយគ្នាបាន។
-
ស្អែកយើងធ្វើម៉េចឱ្យដល់ក្រុងថេប
ហើយប្រញាប់ចេញឱ្យលឿនពីស្ថានីយ៍រថយន្តក្រុងដើម្បីជួបអ្នកមកទទួលដែលរង់ចាំនៅទិសខាងកើតទីនោះ។
បុរសម្នាក់ផ្សេងទៀតហាក់ដូចជាស្គាល់ក្រុងថេបច្បាស់ណាស់បាននិយាយចេញមក ខ្ញុំក៏បើកភ្នែកគាត់ហើយព្យាយាមស្តាប់។ ខ្ញុំឆ្ងល់បើទៅក្រុងថេបហេតុអ្វីជិះឡានទៅខនគែនទៅវិញ។
- បងអាចរកកាងារងបានភ្លាមឬទេបង បើខ្ញុំគ្មានប្រាក់ជាប់ខ្លួនបែបនេះ។
នារីម្នាក់នោះក៏តបទាំងក្រៀមក្រំ។ បុរសម្នាក់នោះញញឹមផ្តល់កម្លាំងចិត្ត។
- ឯងស្រីកុំភ័យបើគ្មានការងារភ្លាមក៏មិនងាប់ដែរ
បងហ៊ានធានារកការងារឆាប់បានលុយចាយប្រចាំថ្ងៃឱ្យបានមុនពេលរកការងារបានស្រួលបួល។
នាងតូចបានដាក់សំណួរដោយភាពមិនយល់ការណ៍។
- មានការងារដែលបានប្រាក់រហ័សចឹងមែនឬបង
តែខ្ញុំមិនហ៊ានធ្វើទេ យ៉ាងណាក៏ពឹងបងសិនហើយ។
- មិនអីទេ បងឱ្យឯងខ្ចីសិនទម្រាំរកការបានធ្វើ ចាំសងរំលោះមកក៏បាន។
កិច្ចសន្ទនារវាងនារីជាមួយបុរស ដែលខ្ញុំសន្និដ្ឋានជាអ្នកវៃឆ្លាតជាងគេនោះបានធ្វើឱ្យបុរសសក់រួចដែលអង្គុយជាប់ខ្ញុំមើលទៅបុរសនោះមិនដាក់ភ្នែក។
រថមកដល់ស្ថានិយ៍ចាក់ប្រេងមួយ ចំពេលបងប្រុសប្រធានសមាគមទូរសព្ទមកខ្ញុំសួរនាំរឿងឯកសារ។ខ្ញុំទទួលទូរសព្ទគាត់ហើយនិយាយមកយ៉ាងយូរ។
ក្រោយពេលដែលចប់ការសន្ទនាស្រាប់តែបុរសនារីដែលអង្គុយក្បែរខ្ញុំយកក្រមាមកឃ្លុំមុខជិត
ធ្វើហាក់ដូចជារងា។ ខ្ញុំងាកទៅរកបុរសម្នាក់ដែលជាអ្នកនាំផ្លូវនោះស្រាប់តែគាត់ញញឹមដោយភាពភ័យខ្លាច។
- បងប្រុស បងឯងខ្មែរដែរឬ?
ខ្ញុំញញឹមជាមួយចម្លើយ។
- បាទ!
ខ្ញុំជាខ្មែរមកពីខេត្តស្វាយរៀង។ បុរសម្នាក់នោះហាក់ដូចជារីករាយឡើងវិញ
ហើយបន្តសំណួរខណៈបុរសសក់រួច និងនារីជំទើរម្នាក់នោះសម្លឹងយើងទាំងពីរដោយយកចិត្តទុកដាក់។
- បងមកនេះយូរហើយឬ បានជានិយាយភាសាថៃបាន
ហើយបងមកធ្វើការអីដែរ?
យើងទាំងពីរសន្ទនាជាភាសាថៃ។ ពេលនោះខ្ញុំយល់កាន់តែច្បាស់ថា
បុរសម្នាក់នោះពិតជាមេខ្យល់នាំពួកគេមកធ្វើការនៅប្រទេសនេះ។
ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមសន្ទនាជាមួយបុរសម្នាក់នោះជាភាសាខ្មែរវិញ
ដើម្បីបន្ថយភាពភ័យខ្លាចរបស់បុរស និងនារី។
ពួកគេញញឹមហើយឆ្លើយឆ្លងនឹងខ្ញុំក្រោយពេលដែលខ្ញុំរៀបរាប់ពីការពិតរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំក៏បានណែនាំឱ្យពួកគេបានដឹង និងរឿងប្រយ័ត្នប្រយែង
បើមានការអីអាចជួយបានទូរសព្ទមកខ្ញុំមកក្រែងខ្ញុំអាចជួយបានខ្លះ
ដូចជាការចង់ទៅផ្ទះវិញជាដើម ហើយខ្ញុំក៏ហុចលេខទូរសព្ទទៅឱ្យពួកគេ។ ដោយភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់បុរសនារីគូនេះ ក៏ចាប់ផ្តើមហ៊ានចរចានឹងខ្ញុំ
ខ្ញុំក៏សួរនាំពីមូលហេតុនៃការមករកការងាររបស់ពួកគេទាំងពីរ។
- បងអើយខ្ញុំរៀនមិនទាន់ចប់ទេ ប៉ុន្តែពុកម៉ែក្រពេក
ហើយគ្មានការងារធ្វើ ណាមួយមកធ្វើការនៅភ្នំពេញក៏មិនសូវបានប្រាក់ប៉ុន្មាន
ហើយសង្ឃឹមថា មកទីនេះនឹងអាចរកប្រាក់ខ្លះទៅជួយដោះបំណុលធនាគារ
ពុកម៉ែជំពាក់គេកាលពីរដូវរាំងស្ងួតឆ្នាំកន្លងទៅផង ខ្ញុំរៀនប៉ុណ្ណឹងបានហើយ រកលុយឱ្យប្អូនក្រោយៗបានរៀនខ្លះផង ហើយយ៉ាងហោចណាស់ក៏ខ្ញុំអាចមានប្រាក់ខ្លះទៅរកស៊ីនៅស្រុកយើងវិញដែរ...។
ចម្លើយរៀបរាប់របស់នាង បានធ្វើឱ្យខ្ញុំសម្លឹងគិតមកទិដ្ឋភាពអ្នកភូមិខ្ញុំ
ជាច្រើនរយនាក់ ដែលត្រូវបាន
ចាកចោលស្រុកកំណើតមកធ្វើការនៅលើទឹកដីនេះ។ ខ្ញុំក៏សួរនាងពីបុរសសក់រួញ ដែលអង្គុយប្រកៀកនឹងនាង
ប៉ុន្តែសំណួរបស់ខ្ញុំ បុរសនោះជាអ្នកឆ្លើយដោយខ្លួនឯង។
- បងអើយខ្ញុំស្រឡាញ់គ្នាយូរហើយគ្មានប្រាក់រៀបការទេ
ពេលនេះនាងចង់មកធ្វើការនៅទីនេះ ខ្ញុំក៏មកតាមនាងតែម្តងទៅ
រកប្រាក់កាស់បានសល់ពួកយើងនឹងត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញហើយ។
សម្តីរបស់គេធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកគិតដល់កម្រិតជីវភាពខ្មែរបច្ចុប្បន្នដែលតែងតែពុះពារគ្រប់ច្រកល្ហកដើម្បីរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិត
មានមនុស្សជាច្រើនក៏បានចាកចោលទ្រនំ លាប្តីលាប្រពន្ធកូនមកធ្វើការស្រុកគេ
ទាំងលួចលាក់។ ខ្ញុំខ្លួនឯងក៏មិនដឹងធ្វើយ៉ាងណដែរចំពោះរឿងនេះ បើសង្គមយើងបង្ខំពួកគេឱ្យត្រូវតែធ្វើបែបនេះទៅហើយ។
រថយន្តក៏មកចតនៅចំណតមួយ គឺដល់ពេលខ្ញុំត្រូវចុះ។
មុននឹងចុះពីលើរថយន្តបុរសម្នាក់ដែលជាមេខ្យល់ក៏បាននិយាយជាមួយនឹខ្ញុំថា “អរគុណហើយបង
ដែលបាននិយាយលេងជាមួយប្អូន... សូមបងកុំប្រាប់សមត្ថកិច្ចថៃថា នៅលើរថយន្តនេះមានខ្មែរចំណាកស្រុកណាបង...”
ខ្ញុំងក់ក្បាលរាដៃលាគេហើយក៏ចុះ។
ជីវិតពិតជាគ្មានអ្វីជាការទៀងទាត់មែន...ទីបំផុតពួកគេក៏ត្រូវសមត្ថកិច្ចថៃដាក់រថយន្តសំណាញ់ដែកភ្នែកក្រួចឃ្លុបព័ណ៌ខ្មៅបញ្ជូនមកវិញយ៉ាងសង្វេគ។
បុរសសក់រួញដែលអង្គុយញ័រក្បែរនារីក្រោយពីប៉ូលិសផ្លុំកញ្ចែឱ្យអង្គុយនោះហើយដែលខ្ញុំបានសន្ទនានឹងពួកគេនៅលើរថយន្តក្រុងនៅលើទឹកដីថៃ
ហើយខណៈនេះគេកំពុងឱបសម្ពៀតខោអាវហាលភ្លៀងនៅច្រកព្រំដែនដោយភាពស្លេកស្លាំង។
ពិតជាគួរឱ្យអនិច្ចាកំលោះក្រមុំមួយគូ ដែលសង្ឃឹមថា នឹងទៅរកប្រាក់មករៀបការនោះណាស់
សេចក្តីសង្ឃឹម ភាពអំណត់ព្យាយាម ឆ្លងដែនកាត់ព្រៃ កាត់គ្រោះថ្នាក់ តែទីបំផុតក្លាយជាសុបិន
ជាសុបិនភ្នែកស្រស់ដែលស្ថិតនៅត្រង់ចំណុចសូន្យនៃសីមាខ័ណ្ឌចែកទឹកដីកម្ពុជា-ថៃ៕
ថៃឡងដ៍ ថ្ងៃសុក្រ ទី១៦ កញ្ញា ២០១២
No comments:
Post a Comment