មរតកឪពុក
“ប៉ា... ប៉ា... លោកប៉ា... កូនត្រឡប់មកពីសាលារៀនវិញហើយ! ប៉ាភ្លេចពាក្យសន្យាជាមួយកូនហើយមែនទេ? ប៉ាសន្យាជាមួយកូនថានឹងឲ្យរង្វាន់ដល់កូន ពេលដែលកូនប្រឡងជាប់មហាវិទ្យាល័យ... ឥឡូវកូនប្រឡងជាប់ហើយ” ដាវណ្ណ កូនស្រីទោលលោកខាំហ៊ូ សម្តែងនូវភាពត្រេកអរដល់ឪពុកពេលដែលខ្លួនប្រលងជាប់ចូលមហាវិទ្យាល័យ ដើម្បីទារករង្វាន់ពីឪពុក។
“មែនឬកូនស្រីប៉ា... ប៉ាត្រេកអរណាស់... ប៉ាមិនភ្លេចពាក្យសន្យាជាមួយកូនទេ ប៉ានឹងទិញម៉ូតូថ្មីមួយឲ្យកូន កូនចង់បានម៉ាកអ្វីសេរីអ្វី ស្រេចតែកូន ប៉ាធ្វើតាម... ចង់បានម៉ាកអ្វីទៅកូនប៉ា?” លោកប្រុសខាំហ៊ូ អង្អែលក្បាលកូនថ្មមៗដោយក្តីស្រឡាញ់ នៅពេលដែលកូនស្រីបណ្តូលចិត្តមកផ្អែកលើភ្លៅ។ ចំណែកដាវណ្ណបានឱកាសដែលឪពុកបើកចំហដូចនេះក៏សម្លឹងមុខឪពុករួចថើបថ្ពាល់ឪពុកមួយយ៉ាងវែងហើយបន្លឺថា៖
“អរគុណលោកប៉ាណាស់... កូនចង់បានម៉ូតូម៉ាក ហ្វីណូចេញឆ្នាំថ្មី...” នាងទៅពីក្រោយខ្នងឪពុករួចឱបកជាប់រួចបន្ថែម៖
“កូនស្រឡាញ់លោកប៉ាខ្លឺងណាស់! កូននឹងខំរៀនមិនឲ្យលោកប៉ា និងអ្នកម៉ាក់ខុសបំណងទេ!” ចំណែកលោកប្រុសខាំហ៊ូ មានតែញញឹមស្រាលរួចយកដៃទៅបូតច្រមុះកូនស្រីតាមសភាពឪពុកស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្មមកូន៖
“កូនប៉ាធំហើយ នៅតែម្ញឹកម្ញក់ដូចកាលអាយុដប់ឆ្នាំអីចឹង... បានហើយ! បានហើយ! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ប៉ាជឿជាក់លើកូនហើយ!”
អាហារពេលល្ងាចចំអិនរួចរាល់ល្មម។ អាហារល្ងាចនេះជាអាហារដែលមានមុខម្ហូបពិសេសៗសម្រាប់ជាកាដូរជុំលៀងឲ្យ ដាវណ្ណ ហើយក៏ជាស្នាដៃឯកក្នុងគ្រួសារដោយមេផ្ទះចំណាន សម្រស់ស្រទន់ដែលអាចចងលោកប្រុសខាំហ៊ូ មិនឲ្យដាច់ចិត្តទៅសៅគ្រីបាន មានតែសាម៉ាឌីរាល់សប្តាហ៍។
សមាជិករបស់លោកប្រុសខាំហ៊ូល្ងាចនេះជួបជុំគ្នាល្អណាស់។ លោកប្រុសខាំហ៊ូ មានសេចក្តីរីករាយត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះតែបុត្រីដែលជាចំណងដៃនៃសេចក្តីស្នេហារបស់លោក បានប្រឡងជាប់មុខវិជ្ជាសណ្ឋាគារ និងទេសចរណ៍ នៅសាកលវិទ្យាល័យជាតិ។ លោកប្រុសខាំហ៊ូជាមន្ត្រីដែលមានឋានៈតួនាទី នៅក្នុងគណៈគ្រប់គ្រងខេត្តវៀងចន្ទន៍។ លោកប្រុសខាំហ៊ូ ជារសដែលមានមុខមាត់ស្រស់ថ្លាសង្ហារ សមនឹងឋានៈតំណែង ជានបុរសដែលមានមន្តស្នេហ៍ ពេលទំនេរពីការងារលោកប្រុសតែងតែបររថយន្តឆ្មក់ក្លឹបរាត្រីស្ងាត់ៗមិនសូវលោះថ្ងៃ។
....................
ដាវណ្ណជាក្រមុំដែលមានសម្រស់ឆើតឆាយ។ ស្នាមញញឹមរបស់នាងធ្វើឲ្យបុរសឡាវមិនស្ទើរទេដែលខូចចិត្ត ចាប់តាំងពីនាងមករៀននៅដុងដុក នាងបានបញ្ចេញចារឹកមួយខុសស្រឡះពីដាវណ្ណកូនស្រីលោកប្រុសខាំហ៊ូ កាលនៅខេត្តវៀងចន្ទន៍។ នាងបានចូលខ្លួននិងឫកពាឲ្យដូចជាអ្នកនគរហ្លួង។ ដាវណ្ណចាយលុយកាក់ខ្ជះខ្ជាយ តាមរូបបែបផ្សេងៗ នាងមានមិត្តភ័ក្តិស្រីប្រុសរាប់មិនអស់។ ដាវណ្ណមករៀននៅសាសកលវិទ្យាល័យ នាងមិនបានស្នាក់នៅអន្តេវាសិកដូចមិត្តភ័ក្តិដ៏ទៃទៀតទេ នាងស្នាក់នៅផ្ទះជួលមួយកន្លែងនៅខាងរបងសាកលវិទ្យាល័យឲ្យសម និងឋានៈជាអ្នកមាន ស្រស់ស្រីមិនចូលចិត្តសភាពបរិយាកាស នៅអន្តេវាសិកដ្ឋានសាលារៀនដែលមានភាពស្មោកគ្រោគណែនណាន់។ ពីរឆ្នាំនៃការមកបន្តការសិក្សារបស់ដាវណ្ណ នៅទីក្រុងទំនើប
ស៊ីវិល័យ ធ្វើឲ្យអ្វីដែលនាងធ្លាប់មានពីមុនមកផ្លាស់ប្តូរ សូម្បីតែរឿងរ៉ាវបេះដូងក៏ក្រមុំយើងធ្លាប់មានដែរ មិនតែប៉ុណ្ណោះដាវណ្ណបានប្តូរគូស្នេហ៍បីលើករួចស្រេចទៅហើយ។ ជីវិតដែលនៅក្រៅការគ្រប់គ្រងថែរក្សារបស់ឪពុកម្តាយអាណាព្យាបាល គ្រូអាចារ្យ ធ្វើឲ្យស្រីតូច និងមិត្តភ័ក្តិផ្សេងទៀតមានឱកាសច្រើនក្នុងការដើរលេងនៅពេលរាត្រី រាត្រីខ្លះខកនៅតាមផ្ទះសម្នាក់ក៏មាន ភាគច្រើននាងចូលគេងយប់ជ្រៅ ហើយក្រោកយឺតទៀតផង។ ចំណែកការសិក្សារបស់ដាវណ្ណបានធ្លាក់ចុះជាលំដាប់។ ដាវណ្ណពេលនេះមិនមែនជាសិស្សរៀនពូកែដូចជា ដាវណ្ណកាលនៅឯស្រុកកំណើត ទៀតទេ។ ចំណែកឪពុកម្តាយរបស់នាងគ្មានពេលវេលាមកតាមដានការសិក្សារបស់កូនដូចកាលពីមុនទៀតដែរ ។
ថ្ងៃស្អែកលោកប្រុសខាំហ៊ូ មានការប្រជុំបូកសរុបការងារប្រចាំឆ្នាំនៅនគរហ្លួងរយៈពេលបីថ្ងៃ។ ចុះពីលើរថភ្លាមមិនទាន់ដោះសម្លៀកបំពាក់ផងលោកបានប្រាប់ទៅភរិយា៖
“ដួងតា ថ្ងៃស្អែកនេះបងនឹងទៅប្រជុំឯនគរហ្លួងវៀងចន្ទន៍ អូនរៀបចំសម្លៀកបំពាក់ឲ្យបងផង សម្រាប់បីថ្ងៃ” មុនពេលទៅរៀបចំសម្លៀកបំពាក់ដួងតាជាភរិយា ញញឹមហើយដើរមករកស្វាមី៖
“អូននឹងទៅជាមួយបងដែរ... នឹងបានទៅលេងដាវណ្ណផង” ដួងតានិយាយដៃទាំងពីររបស់នាងចាប់ដៃប្តី។
ក្នុងចិត្តរបស់លោកខាំហ៊ូមិនចង់ឲ្យភរិយាទៅជាមួយទេ ព្រោះនេះជាការប្រជុំមិនមែនទៅដើរលេង។ ម្យ៉ាងខ្លាចគ្មានឱកាសទៅលេងខាងក្រៅ ប្តូរបរិយកាសថ្មី។ ពេលខ្លះលោកក៏អាចបានជួបជុំមិត្តភ័ក្តិចាស់ៗដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា ជាពិសេសបានទៅរកស្រីក្មេងនៅខាងក្រៅ ព្រោះថា វៀងចន្ទន៍រដ្ឋធានីសម័យនេះសំបូរណាស់មិនថា អាយុប៉ុនណាក៏អាចបណ្តើរស្រីតូចបានដែរ។ លោកប្រុសខាំហ៊ូ ជាបុរសម្នាក់ដែលមានចំណូលចិត្តដើរលេងសប្បាយហ៊ឺហាស្រីស្រាសប្បាយ នៅពេលមានឱកាសឡើងទៅវៀងចន្ទន៍ម្តងៗ។ អារម្មណ៍របស់ប្រុសកំហូចក៏បានប្តូរទិសភ្លាមនៅពេលដែលឮការស្នើសុំរបស់ភរិយា លោកភ្ញាក់យ៉ាងខ្លាំង ហើយងាកមករកភរិយារួចតប៖
“អ្ហា! អូននិយាយអីអម្បាញ់ម៉ិញ? បងមិនបានចាប់អារម្មណ៍ស្តាប់” ខាំហ៊ូមិនបានចាប់អារមុ្មណ៍ស្តាប់ប្រពន្ធនិយាយទេ ព្រោះក្នុងចិត្តលន្លង់លន្លោចទៅសែនឆ្ងាយ។
“ខ្ញុំចង់ទៅវៀងជាមួយបងដែរ... ហើយឈៀងទៅលេងកូនស្រីផង មិនបានទៅលេងកូនជាងមួយឆ្នាំទៅហើយមិនដឹងទៅជាយ៉ាងណាទៅហើយទេ” ដួងតាបញ្ជាក់សំនួរទៅប្តី។
“មិនបាន! មិនបានទេម៉ាក់វា... ខ្ញុំទៅប្រជុំណា... វាជាការប្រជុំបូកសរុបរវាងសមភាពខេត្ត និងសភាតំាណងរាស្រ្តផង ហើយក៏គ្មានពេលនឹងជូនម៉ាក់វាឯងទៅជួបកូនដែរ” ខាំហ៊ូតបមករកភរិយាដោយទឹកមុខមុះមុតគួរឲ្យខ្លាច។ ឃើញសភាពបែបនេះ ភ្លើងសង្គ្រាមក៏ចាប់ផ្តើមបង្កាត់ សម្លេងរបស់ដួងតា ក៏ប្លែកខុសពីប្រក្រតីនិយាយខ្លាំងៗទៅរកស្វាមី៖
“ប៉ាវាឯងមិនឲ្យខ្ញុំទៅ! ប៉ាវានឹងមានពេលទំនេរទៅរកសង្សាចាស់! ប៉ាវាឯងស្មានតែខ្ញុំគល់ឈើមែនទេ?” ភ្លើងកំហឹងក៏បានរលត់ទៅវិញភ្លាម នៅពេលដែលទឹកដមសម្តីដ៏ផ្អែមត្រជាក់របស់បុរសសំបូរស្នេហ៍បានព្រួសទៅលើ។ គេដើរទៅក្បែរប្រពន្ធរួចឱបចង្កេះពីក្រោយរួចបន្លឺថ្នម៖
“ប្រពន្ធសម្លាញ់... បងរក្សាដួងចិត្តស្មោះចំពោះអូនជាច្រើនឆ្នាំហើយណា.. ឈប់គិតអ្វីផ្តេសផ្តាស់ទៀត ទៅបងយល់ពីទឹកចិត្តរបស់អូន បេសកម្មគ្រានេះវាមមាញឹញកពេក ចាំជើងក្រោយយើងទៅទាំងអស់គ្នា ហើយនាំកូនទៅលេងចម្ប៉ាសាក់ផង...” ដួងតា ជាភរិយាពេលឮដូចនេះចិត្តទន់ដូចបបរភ្លាម បែរមុខមករកប្តី៖
“ផ្អែមណាស់... ខ្ចីជឿប៉ាវាឯងម្តងទៀតចុះ” ស្វាមីភរិយាញញឹមដាក់គ្នាដោយភាពមនោរម្យ។
ព្រឹកឡើងថ្ងៃថ្មី។ ដួងតា បានរៀបចំឥវ៉ាន់ជូនប្តីរៀបរយហើយក៏លើកដាក់លើរថយន្ត ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅប្រជុំ។ ដំណើររបស់ពីខេត្តវៀងចន្ទន៍ នគរហ្លួងវៀចន្ទន៍ចំណាយពេលជាងពីរម៉ោង។ នៅកន្លែងធ្វើការខាំហ៊ូបានជួបមិត្តភ័ក្តិដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នាជាច្រើននាក់ សែន្យជ័យ និងខាំដែង ជាមិត្តជិតមួយថ្លើមមួយរបស់ខាំហ៊ូកាលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ពួកគេដើរទៅណាជាមួយគ្នា អាចនិយាយបានថា ជាជើងល្អកាលជំនាន់នោះ។
“ហ្អេ សួស្តី សែន្យ ដែង...!!! សប្បាយចិត្តណាស់ដែលបានជួបពួកម៉ាកម្តងទៀត ពួកឯងមកធ្វើអ្វីនៅទីនេះ សុខសប្បាយជាទេ?” ខាំហ៊ូស្វាគមន៍មិត្តចាស់ទាំងពីរ។ អ្នកទាំងបីរាក់ទាក់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយសេចក្តីរីករាយ សែន្យ និងដែងតប៖
“សុខសប្បាយជាទេ... យ៉ាងម៉េចដែរគ្រួសារសុខសប្បាយជាទេ?” ខាំហ៊ូតបមិត្តដោយយកដៃទះស្មាថ្នមៗ៖
“ហ្អឺ... ល្អណាស់... ក្រុមគ្រួសារគ្នាសុខសប្បាយទេ។ សម្លាញ់ដឹងទេគ្នាមានកូនក្រមុំហើយវើយ ឥឡូវមករៀននៅសាកលដុងដុកនេះឯង” ទាំងពីរនាក់ញាក់ចិញ្ចើមដាក់គ្នា ខាំហ៊ូសួរទៅខាំដែងថា៖
“យ៉ាងម៉េចដែរសម្លាញ់ យប់នេះនឹងមានទីស្នាក់ឬនៅ?” ខាំដែងយល់ពីបំណងរបស់ខាំហ៊ូ នឹងមានអ្វីកើតឡើងក្រោយពេលប្រជុំរួចជាមិនខាន ខាំដែងតបទៅមិត្តដោយភាពច្បាស់លាស់ក្នុងចិត្ត៖
“កុំបីបារម្ភអីសម្លាញ់ បញ្ហានេះ គ្នាមានកន្លែងមួយ ក្មេងៗទើមកថ្មីច្រើនណាស់! ប្រសិនបើយើងមិនយកចេញ យើងក៏មានផ្ទះសំណាក់របស់អាដាំ នៅម្តុំ តេសង វាជំនាញរឿងនេះ ភ្ញៀវត្រូវការពេលណាវារកឲ្យឲ្យបានភ្លាម”
“យ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ា គ្នារំពឹងលើឯងហើយ”
ប្រមាណដប់នាទី ក្រោយពេលបញ្ចប់សំណេះសំណាល មិត្តទាំងបីក៏ចូលទៅបន្ទប់ប្រជុំ។ អារម្មណ៍របស់គេទាំងបីនាក់មិននៅក្នុងអង្គប្រជុំបន្តិចឡើយ រង់ចាំតែការប្រជុំចប់នឹងអាល់បានចេញទៅក្រៅ។ មិនយូរប៉ុន្មានការរង់ចាំដោយអន្ទះសាររបស់ពួគេក៏បានមកដល់ បុរសទាំងបីចេញពីសាលប្រជុំ ដើរតម្រង់រថយន្ត ក៏បាននាំអ្នកទាំងបីមកដល់ហាងផឹកស៊ីមួយកន្លែង។ សភាពហាងនេះមើលទៅហាក់បីដូចជាអ៊ូអរណាស់ ព្រោះមានតែមនុស្សអាយុជាងកណ្តាលមនុស្សមកហូបចុកនៅទីនោះ។ អាហារល្ងាចរបស់អ្នកទាំងបីក្រៅពីគ្រឿងក្លែមគេនៅមានស្រាក្រហមនិងសុដា ព្រមទាំងបៀឡាវ ពេញតុទៀតផង។
“ខាំដែង ឯងមានរកក្មេងៗទុកឲ្យគ្នាឬអត់វើយ?” ខាំហ៊ូរំលឹកខាំដែង។ ខាំដែងលើកដៃរាហើយតប៖
“សម្លាញ់ឯងកុំបារម្ភរឿងនេះ ឯងទៅផ្ទះសំណាក់អាដាំទៅ វានឹងរៀបចំឲ្យហើយ វាមានពួកខ្ទើយរកឲ្យវាស្រាប់... ចង់បានប្រភេទណា? សិស្សមធ្យម ឬមហាវិទ្យាល័យ តម្លៃប៉ុន្មាន?” ខាំហ៊ូជជៀកខាំដែងទៀត៖
“ពិតមែន? អរគុណសម្លាញ់យប់នេះគ្នាដល់កហើយវើយ ពិតជាកូនស៊ីសៀងមេនាងស៊ីស៊ុបហើយ!” ទាំងអស់គ្នាក្រោកចេញពីតុគិតលុយរួចចេញទៅ។
“អរគុណសម្លាញ់សុខសយណា៎គ្នាទៅផ្ទះមុនហើយ”
ជាតិសុរាបានបង្វែរខាំហ៊ូឲ្យជ្រួលច្របល់។ ខាំហ៊ូបើកបរមិនជាសូវជាត្រង់ផ្លូវប៉ុន្មានទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានរថយន្តក៏នាំរូបគេមកដល់ផ្ទះសំណាក់នាយដាំ កណ្តាលរាត្រីប្រមាណម៉ោង១១។
នៅបរិវេណមុខនិវាសដ្ឋានមួយខ្នង ពោរពេញទៅដោយភ្លើងព័ណ៌ វាលស្មៅដែលកាត់តម្រឹមយ៉ាងមានរបៀប លាយជាមួយផ្កាចម្រុះព័ណ៌។ នៅចំកណ្តាលវាលស្មៅមានអាងហែលទឹកមួយតូចល្មម ជុំវិញអាងទឹកនោះមានបុផ្ផានានាជាតិត្រូវបានថែយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ រស្មីដ៏ស្រទន់បានតែងលម្អគេហដ្ឋាននេះប្រៀបបាននឹងវិមានចរណៃ...
“សួស្តីបងប្រុស!... បងប្រុសត្រូវការបន្ទប់មែនទេ?” ខាំហ៊ូមើលលើក្រោមបន្តិចរួចតប៖
“ខ្ញុំបានកក់មុនរួចហើយ” ដាំយកគិតក្នុងចិត្ត៖
“អូ! អូ! សូមទោស! បងប្រុសឈ្មោះខាំហ៊ូ មែនទេ?”
“មែនហើយ... ខ្ញុំខាំហ៊ូ ខ្ញុំត្រូវការមកគេងនៅទីនេះ បន្ទប់គិតយ៉ាងម៉េចដែរ?”
“ប្រសិនបើលោកប្រុសបានកក់រួចហើយ មួយយប់ថ្លៃពីរសែនកីប ព្រោះអីបងជាមិត្តភ័ក្តិរបស់បងដែង ជាបងធម៌របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំគិតថ្លៃពិសេសជូន”
“អើ មិនអីទេ... ប៉ុន្មានក៏ប៉ុន្មានទៅ”
រៀបចំបន្ទប់រួច ទាំងពីរនាក់ក៏បន្តការហូបចុកបន្តិចទៀត។ ម្តងនេះលោកប្រុសខាំហ៊ូស្រវឹងលេងដឹងខ្លួន ប៉ុន្តែហើយប្រាប់ឲ្យដាំរៀបចំមនុស្សឲ្យម៉ាស្សាឲ្យ។ មួយសន្ទុះក្រោយមកដាំក៏ទូរស័ព្ទទៅនាងណយ ដែលជាអ្នកប្រសប់ក្នុងការរកនារីម៉ាស្សាមកឲ្យភ្ញៀវ។
“ហាឡូ! ណយ យប់នេះមានម៉ូយឲ្យបងអត់?”
“បងដាំចាស៎! ពិតជាមានបងដាំ!”
“យប់នេះបង មានភ្ញៀវមកពីតាមខេត្ត មានក្មេងមធ្យមឬទេ?”
“អូ ចាស៎បង! យប់នេះមានក្មេងសាកលម្នាក់ ជាមិត្តរបស់មិត្តប្រុសខ្ញុំចាស៎! អូ មុខមាត់ស្រស់ណាស់បង ធម្មតានាងមិនមែនជានារីរកស៊ីទេ ប៉ុន្តែពេលនេះគេចង់ប្តូរម៉ូដទូរស័ព្ទ អូ! បងដាំអើយអស់ទាស់!”
ក្រោយមកដាំ បានអធិប្បាយពីសម្រស់របស់ស្រីក្មេងឲ្យខាំហ៊ូដែលភ្នែកម្តងបិទម្តងបើកស្តាប់។ ជាតិស្រវឹងបានជ្រាបចូលពេញខ្លួននជោគជាំ គេគ្មានអ្វីក្រៅពីងក់ក្បាលទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានចំណីខ្ចីក៏មកដល់ ខ្លាកញ្ចាស់ត្របាក់គ្មានងើបក្បាល។ ខ្លាចាស់បានឆែតស្កប់ស្កល់កាលណាក៏ដេកសម្ងំឈឹង។ ស្រីតូចបានក្រោកចុះពីលើគ្រែទាញកន្សែងរួចដើរចូលបន្ទប់ទឹក។ នៅពេលដែលនាងតូចបើកទ្វារបន្ទប់ទឹកខាំហ៊ូសម្លឹងមើលស្រីតូច ព្រមទាំងយកដៃញីភ្នែកដោយភាពងឿងឆ្ងល់ ហើយក្រោកមកអង្គុយនៅក្បាលគ្រែ ខាំហ៊ូគិតនៅក្នុងចិត្ត “មិនមែនទេ! នៅវៀងចន្ទន៍នេះមានក្មេងស្រីច្រើនណាស់... មិនអាចទៅរួចទេ” ខាំហ៊ូ ចាប់បារីក្នុងហោប៉ៅអាវមកបង្ហុយ គេផ្លុំខ្យល់ចេញវែងៗ ដើម្បីបន្លំភាពសៅហ្មង ផ្សំជាមួយខ្យល់ដង្ហើម។ នៅពេលបន្តិចក្រោយមកខាំហ៊ូក៏ក្អក និងគ្រហែមចេញមកព្រោះតែឈ្លក់ នឹងផ្សែងបារី។ សម្លេងក្អករបស់ខាំហ៊ូធ្វើឲ្យអ្នកដែលនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក កំពុងតែងូតទឹកតាមដានស្នូរសម្លេងក្អកយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ នាងគិតក្នុងចិត្តពីសម្លេងនេះធ្លាប់ឮនៅកន្លែងណាមិនច្បាស់ ប៉ុន្តែនាងក៏មិនអាចសន្និដ្ឋានបានថាជាសម្លេងនរណាម្នាក់ច្បាសលាស់ទេ ព្រោះសម្លេងក្អកនោះលាយឡំនិងស្នូរទឹកផ្កាឈូក និងសម្លេងនៃការប្រគំតន្ត្រីរបស់ហ្វូងចង្រិតទាំងឡាយនៅលើវាលស្មៅខ្ចីក្បែរបង្អូច នៃនិវាសដ្ឋាននោះ។
ក្រោយពេលងូតទឹកជម្រះរាងកាយរួចស្រីតូចបើកទ្វារបន្ទប់ទឹកចិត្តមកយកអាវដែលព្យួរនៅជ្រុងម្ខាងទ្វារបន្ទប់។ ពន្លឺភ្លើងស្រាលស្រទន់ជះចេញពីបន្ទប់ទឹកមកលើរាងកាយរបស់នាងតូច ចំពេលដែលខាំហ៊ូចោលភ្នែកទៅផងនោះ ធ្វើឲ្យខាំហ៊ូស្លុតស្មារតី បេះដូងស្ទើរតែធ្លាក់ចេញពីប្រាណ អាការៈស្រវឹងអាប់របស់គេស្វាងមួយរំពេច ប្រៀបបាននឹងផឹកថ្នាំទិព្វ ខាំហ៊ូតាំងស្មារតីរៀបចំឥវ៉ាន់រួចទុកប្រាក់មួយលានកីបនៅលើគ្រែ ហើយក៏បើករថយន្តចេញទៅដោយគ្មាននិយាយនឹងនរណាម្នាក់។
ស្រីតូច ក្រោយពេលរៀបចំខ្លួនស្រួលបួលហើយក៏ចេញមក។ នាងស្វែងរកបុរសដៃគូ ដែលមុននេះគេទាំងពីរបាននាំគ្នាទៅដល់ឋានមួយយ៉ាងមានក្តីសុខនោះ។ នាងតូចក៏បើកភ្លើងឡើង ប៉ុន្តែបានមិនឃើញអ្វីក្រៅពីប្រាក់ និងកញ្ចប់បារីទេដែលនៅសេសសល់។ បុផ្ផារាត្រីក៏យកប្រាក់នោះ ដើរមកខាងក្រៅផ្ទះហើយសួរម្ចាស់ផ្ទះសំណាក់ដោយមិនអស់ចិត្តពីភាពចម្លែករបស់បុរសម្នាក់នោះ។ ម្ចាស់ផ្ទះគ្រាន់តែប្រាប់ឈ្មោះភ្ញៀវឲ្យនាងបានដឹង គ្រាន់តែបានចម្លើយភ្លាម បេះដូងរបស់នាងស្ទើរតែផ្ទុះចេញពីទ្រូង ប៉ុន្តែមានកូនចិត្តមួយបានជម្រុញនាងឲ្យគិតចេញមក “មនុស្សឈ្មោះដូចនេះរាប់មិនអស់ទេ នៅនគរហ្លួងវៀងចន្ទន៍នេះ វាមិអាចទៅរួចទាល់តែសោះមិនអាចទេ...”
ការធ្វើដំណើររបស់ខាំហ៊ូទាំងរាត្រីមកដល់ផ្ទះ។ ខាំហ៊ូមិននិយាយមិនស្តីអ្វីទាំងអស់ អង្គុយតែក្នុងបន្ទប់ធ្វើការផ្ទាល់នៅឯផ្ទះ មិនចេញទៅធ្វើការ មិនពិសាបាយ ឬងូតទឹកទាល់តែសោះ។ ខួរក្បាលរបស់ខាំហ៊ូផ្តិតជាប់នូវហេតុការណ៍កាលពីរាត្រីនោះជាប់ជានិច្ច វាជាទស្សនីយភាពដែលគេបានប្រឌិតឡើង ហើយកំពុងតែមកហែបហែលលងបន្លាចជីវិតខាំហ៊ូ វានៅជាប់នឹងកែវភ្នែក មិនថា បិទភ្នែក ឬបើកភ្នែកឡើយ។
ប្រាំពីរថ្ងៃក្រោយហេតុការណ៍នៅរាត្រីនោះមក រាងកាយរបស់ខាំហ៊ូទ្រុតទ្រោមជាខ្លាំង។ គេនឹកឃើញនូវអ្វីដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តិកន្លងមក ខាំហ៊ូសម្រេចចិត្តនឹងយកជីវិតរបស់គេទៅផ្ញើជាមួយខ្សែនិងរនងផ្ទះ ដើម្បីលប់លាងភាពអាស្រូវ ជូរជាតិ ទឹកចិត្តអប្បល័ក្ខ ដែលបានជ្រុលជ្រុះ មិនឲ្យមនុស្សទាំងលើបានឃើញគំរូអាក្រក់របស់គេ បញ្ចប់ជីវិតដើម្បីចាកចេញឲ្យឆ្ងាយពីស្នាមញញឹមនៃមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គេ៕
សាកលវិទ្យាល័យជាតិឡាវ
ដោយ ឡឹក ជំនោរ
កុម្ភៈ ២០០៨
No comments:
Post a Comment