ស្នាមញញឹមនិវត្តន៍ជន
(ដោយ ឡឹក ជំនោរ)
ខ្ញុំមិនបានគិតថាជារឿងចៃដន្យទេ
ដែលអ្នកម្តាយរបស់ខ្ញុំកើតនៅថ្ងៃទី៨ មីនា ខ្ញុំកើតថ្ងៃទី២១ មីនា
ប្អូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំកើតថ្ងៃទី ២៥
ហើយខណៈដែលថ្ងៃកំណើតរបស់លោកឳពុកជាទីគោរពត្រូវនឹងថ្ងៃទី២៧ មីនា ដែរនោះ។
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំជាគ្រួសារតូច
មានសមាជិកតែបួននាក់។ គ្រួសារដ៏តូចហើយសែនមានសុភមង្គលសុខុដុមនោះរស់នៅកណ្តាលភូមិមួយនៃឃុំចន្ត្រី។
សុភមង្គលនៃគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅតែកក់ក្តៅជានិច្ចទោះបីជាខ្ញុំមិនទាន់បានរស់នៅក្បែរអ្នកមានគុណ
និងប្អូនស្រីជាប់លាប់ក៏ដោយ ហើយគ្រួសាររបស់យើងក៏ជាគ្រួសារមួយដែលទទួលបានការពឹងពំនាក់ពីអ្នកភូមិមិនដាច់ផងដែរ។
ថ្ងៃទី០១
ខែមេសា ឆ្នាំ២០១២
ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់ពីប្រទេសភូមិផងរបងជាប់នឹងដែនសុវណ្ណភូមិនេះ
ជាថ្ងៃដែលជីវិតជារាជការរបស់លោកឳពុកបានបញ្ចប់
ជាថ្ងៃដែលរូបខ្ញុំបាទជាកូនត្រូវកាន់ត្រឡប់មកលំនៅដ្ឋានដ៏ត្រជាក់ត្រជុំដែលជាកន្លែងកប់សុករបស់ខ្ញុំ
នូវក្រដាសមួយសន្លឹក។
ខ្ញុំគ្មានអ្វីក្រៅពីបង្វិចខោអាវ និងសៀវភៅសិក្សាឡើយ។ ឈានជើងជាន់ជណ្តើរផ្ទះពុកម៉ែចេញមកទទួលខ្ញុំ លោកទាំងពីរទាញដៃខ្ញុំឱ្យក្រោកឡើងនៅពេលដែលខ្ញុំក្រាបសំពះបាទារបស់លោកទាំងពីរ។ ពុកម៉ែឱបខ្ញុំដោយក្តីរំភើប លោករំភើបរហូតស្រក់ទឹកភ្នែកនៅពេលដែលលោកចាប់កាន់ក្រដាសមួយសន្លឹកនោះ ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍ត្រេកអររបស់លោកទាំងពីរយល់នូវអ្វីដែលលោកចង់បានចង់ឃើញ ទន្ទឹមនឹងនោះលោកពិតជាមិនបានជ្រាបថា តើក្រដាសសញ្ញាបត្រមួយសន្លឹកនោះអាចជាអាហារចិញ្ចឹមជីវិត ចិញ្ចឹមមនុស្សជំនាន់ក្រោយបានឬក៏យ៉ាងណានោះទេ។ ក្នុងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់គិតថា បើទោះជាខ្ញុំមានអ្វីៗមកបម្រើជាតិ យ៉ាងណាក៏ជាតិយើងនៅមិនទាន់មានអ្វីដែលអាចជួយខ្ញុំវិញបានភ្លាមដែរ តែខ្ញុំនៅតែត្រេកអរ រំភើប អរគុណដែលខេមរជាតិបានជួយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បានជួយជាតិរបស់ខ្ញុំយ៉ាងមុះមុតដែរ ខ្ញុំមិនធ្លាប់រំខានដល់ជាតិ មិនអាចធ្វើអ្វីដែលជាផលអាក្រក់ដល់សង្គមជាតិដែលខ្ញុំរស់នៅនៅឡើយទេ ខ្ញុំខិតខំរៀនសូត្រដើម្បីជួយខ្លួនឯង “ជួយជាតិគឺការចេះជួយខ្លួនឯង”។
ខ្ញុំគ្មានអ្វីក្រៅពីបង្វិចខោអាវ និងសៀវភៅសិក្សាឡើយ។ ឈានជើងជាន់ជណ្តើរផ្ទះពុកម៉ែចេញមកទទួលខ្ញុំ លោកទាំងពីរទាញដៃខ្ញុំឱ្យក្រោកឡើងនៅពេលដែលខ្ញុំក្រាបសំពះបាទារបស់លោកទាំងពីរ។ ពុកម៉ែឱបខ្ញុំដោយក្តីរំភើប លោករំភើបរហូតស្រក់ទឹកភ្នែកនៅពេលដែលលោកចាប់កាន់ក្រដាសមួយសន្លឹកនោះ ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍ត្រេកអររបស់លោកទាំងពីរយល់នូវអ្វីដែលលោកចង់បានចង់ឃើញ ទន្ទឹមនឹងនោះលោកពិតជាមិនបានជ្រាបថា តើក្រដាសសញ្ញាបត្រមួយសន្លឹកនោះអាចជាអាហារចិញ្ចឹមជីវិត ចិញ្ចឹមមនុស្សជំនាន់ក្រោយបានឬក៏យ៉ាងណានោះទេ។ ក្នុងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់គិតថា បើទោះជាខ្ញុំមានអ្វីៗមកបម្រើជាតិ យ៉ាងណាក៏ជាតិយើងនៅមិនទាន់មានអ្វីដែលអាចជួយខ្ញុំវិញបានភ្លាមដែរ តែខ្ញុំនៅតែត្រេកអរ រំភើប អរគុណដែលខេមរជាតិបានជួយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បានជួយជាតិរបស់ខ្ញុំយ៉ាងមុះមុតដែរ ខ្ញុំមិនធ្លាប់រំខានដល់ជាតិ មិនអាចធ្វើអ្វីដែលជាផលអាក្រក់ដល់សង្គមជាតិដែលខ្ញុំរស់នៅនៅឡើយទេ ខ្ញុំខិតខំរៀនសូត្រដើម្បីជួយខ្លួនឯង “ជួយជាតិគឺការចេះជួយខ្លួនឯង”។
ខ្ញុំដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះលើកៅអី
ពុកបានហុចសេចក្តីប្រកាសរបស់ក្រសួងដែលលោកបម្រើការងារមកឱ្យខ្ញុំ។
ខ្ញុំអានសេចក្តីប្រកាសនោះដោយយកចិត្តទុកដាក់។
ពុកត្រូវបានក្រសួងដាក់ជាមន្ត្រីចូលនិវត្តន៍
ជាមន្រ្តីដែលគ្មានឈ្មោះក្នុងក្របខ័ណ្ទរាជការ។ ពេលនេះពុកបានសម្រាកពីការងារ
ពុកចប់ភារកិច្ចជួយជាតិទៀតហើយ ពុកដល់អាយុចូលនិវត្តន៍ហើយ។ ខ្ញុំស្ទើរតែស្មានមិនត្រូវថា
ការតបស្នងសងគុណរបស់ជាតិដល់ពុករបស់ខ្ញុំមិនលើសអ្វីដែលគាត់ទទួលបានកាលពីសាមសិបឆ្នាំមុន
គឺនៅពេលដែលពុកចូលបម្រើជាតិគ្រាដំបូង។ ខ្ញុំនៅតែចាំបានថា
ពេលដែលពុកចូលធ្វើការដំបូងគឺពុកទទួលបានតែអង្ករស្រូវសាឡី សាប៊ូ ប្រេងកាត
តែប៉ុណ្ណោះ។ កង់កញ្ចាស់ដែលពុកជិះទៅធ្វើការកាលនោះសព្វថ្ងៃពុកនៅតែរក្សាវាទុកយ៉ាងល្អ
ហើយអ្វីដែលសល់មកជាប់នៅជាមួយពុកពេលដែលពុកចូលនិវត្តន៍នោះ គឺម៉ាស៊ីនអង្គុយលីលេខ
ផលិតនៅអាឡឺម៉ង់មួយគ្រឿង ដែលជាមិត្តដ៏ល្អជាមួយការងារពុក
ពេលនេះពុកបានជូតលេងវាយ៉ាងស្អាតហើយរក្សាទុកលើតុក្នុងផ្ទះរបស់យើង។
ខ្ញុំឃើញពុកឧស្សាហ៍បបោសលាងវាណាស់ពុកឈប់ប្រើវាជាងប្រាំពីរហើយ
គឺនៅពេលដែលពុកចេះប្រើកុំព្យូទ័រ។
អាហារពេលល្ងាចក៏បានរៀបចំឡើងជាស្នាដៃអ្នកម្តាយរបស់ខ្ញុំស្រេចល្មម។
សម្លកកូរផ្លែត្នោតជាមុខម្ហូបមួយនៅតុបាយល្ងាចនោះ ជាអាហារយ៉ាងសាមញ្ញដែលបានចិញ្ចឹមជីវិតអ្នកភូមិគរ៍របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តថា
មិនគួរណាថ្ងៃល្អរបស់ពុក ពុកបែរជាទទួលទានអាហារធម្មតាបែបនេះសោះ
ខ្ញុំសម្លឹងមុខអ្នកម្តាយហើយងាកមករកពុកជាមួយសំនួរ។
-
ពុកចង់ពិសាអ្វីទេកូនទៅរៀបចំជូនពុកពិសា កូនថា សម្លត្នោតនេះម៉ែបានស្លរួចហើយ
មិនដឹងថា ពុកមកផ្ទះថ្ងៃនេះទេមើលទៅ។ ពុកសម្លឹងមុខខ្ញុំញញឹមតិចៗ។
-
មិនអីទេកូន អ្វីក៏ពុកហូបដែរ កុំបាច់វែងឆ្ងាយអី គ្រួសារយើងធ្លាប់ហូបអ្វីហូបបែបហ្នឹងចុះ
ប៉ុន្តែពុកចង់ហូបប្រហុកចំំហុចជាមួយពងទា អន្លក់ត្រកួនស្រុស កូនទៅផ្ទះបាយធ្វើមកឱ្យពុកក៏បាន។
ឮសំណូមពររបស់ពុក
អ្នកម៉ែក្រោកទៅផ្ទះបាយភ្លាម។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស្លឹកច្រេះ និងត្រកួនស្រុស
ជាមួយប្រហុកក្រឡុកនឹងពងទាចំហុចបានលើកមកដល់។ ខ្ញុំនឹងពុកពិសាយ៉ាងឆ្ងាញ់។
នៅពេលដែលខ្ញុំលើកស្លឹកច្រែះមកបូតនោះខ្ញុំសម្លឹងមើលទៅដើមច្រែះមុខផ្ទះដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដើមច្រែះនេះវាខ្ពស់ណាស់ហេតុអ្វីម៉ែបេះស្លឹកវាបាន? ពុកប្រាប់ខ្ញុំថា “អាហារអស់ទាំងនេះជាអាហារមូលដ្ឋានរបស់អ្នកភូមិយើង
ជាអាហារដែលយើងរកបានដោយងាយ ហើយម៉ែតែងតែយកទម្ពក់ទាញវាយកទៅដល់ឯផ្សារខ្លះដែរណាកូន។”
- កូននៅចាំបានឬទេ
កាលពីកូននៅតូចៗ កាលដែលពុកចូលធ្វើការដំបូងគ្រួសារយើងហូបម្ហូបអាហារអស់ទាំងនេះ
ហើយក៏បន្តហូបរហូតមក
កូនបានធំធាត់ក៏ព្រោះតែម៉ែគាត់លក់បន្លែទាំងអស់នេះចិញ្ចឹមកូនៗដែរ។
ដូចនេះទោះបីជាកូនក្លាយជាអ្វីក៏ដោយនៅអនាគតសូមកូនកុំភ្លេចជីវភាពដែលមិនលោភលន់នេះ
កុំភ្លេចស្មៅផ្ទីអាចម៍មាន់ឡើយណាកូន។
ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍ពុក
យល់ពីអ្វីដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ចេញមក។
-
កូននឹងអាចបន្តវេនបម្រើជាតិដូចជាពុកអីចឹងដែរ
ទោះបីជាពុកគ្មានជីវភាពមួយប្រសើរដោយការបម្រើរាជការក៏ដោយក៏កូនមិនត្រូវបោះបង់ដែរ
ពុកសង្ឃឹមថា កូននឹងយល់ពីអ្វីដែលពុកចង់បាន។
កាលដើមឡើយគ្រួសារយើងធ្លាប់ហូបអ្វីៗអស់ទាំងនេះ
ពេលនេះយើងនៅតែហូបវាដដែលគឺគ្មានអ្វីប្លែកទេ សម្រាប់ពេលវេលាដែលកន្លងទៅ
រឿងដែលប្លែកនោះគឺយើងបានសងគុណទឹកដីដ៏កម្សត់នេះបានប៉ុន្មានតែប៉ុណ្ណោះ
គ្រួសារធ្លាប់ក្រកាលពីមុន ហើយពេលនេះយើងមានជីវភាពល្អប្រសើរនោះទើបជារឿងប្លែក ហើយអស្ចារ្យ
តែពេលនេះវដ្តចក្រនោះវាហាក់ដូចជាមិនបានវិលទៅមុខទេ។
ខ្ញុំមិនចេញស្តីគ្រាន់តែញញឹមស្រាលតបទៅលោក។
ពុកបន្តទៀតបន្ទាប់ពីបញ្ចប់អាហារពេលល្ងាចរួចរាល់។
- មេរៀនជីវិត កូនពិតជាមិនធ្លាប់បានរៀនសូត្រទេ ហើយបទពិសោធនៃការរស់នៅក្នុងសង្គមមួយដែលមានការប្រណាំងប្រជែងនោះក៏អ្នកមិនស៊ីជម្រៅដែរ។ ដូចនេះការងារជារាជការជាការងារមួយដែលមនុស្សសម័យថ្មីមិនទាន់ឱ្យតម្លៃពេញលេញទេ ទាំងអស់នេះក៏ព្រោះតែពួកគេមើលឃើញជីវភាពរាជការជាជីវភាពដែលលំបាកភ្នែកជាជីវិតដែលរស់ដើម្បីរស់ ក៏ដូចជាជីវភាពពុកសព្វថ្ងៃកូនបានដឹងហើយ កូនពិតជាពុំចង់ដើរតាមដាននេះទៀតទេ ប៉ុន្តែរឿងដែលសំខាន់នោះតើមាននរណាខ្លះដែលស្នេហាជាតិពិតប្រាកដ? អ្នកស្នេហាជាតិពិតប្រាកដគឺត្រូវមានជីវភាពដូចពុកនេះឯង... បើពឹងលើជីវភាពរបស់ពុកដើម្បីឱ្យកូនរៀននោះប្រហែលយើងគ្មានសល់ដីស្រែដូចសព្វថ្ងៃទេ ល្អហើយដែលកូនអាចទៅបន្តការសិក្សានៅស្រុកគេដោយពុកមិនចំណាយប្រាក់កាសលើការសិក្សារបស់កូន។
ពាក្យពេចន៍ដ៏វែងអន្លាយរបស់ពុក ត្រូវបានឆ្លើយតបដោយស្នាមញញឹមរបស់ខ្ញុំម្តងទៀត។ ខ្ញុំខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍មិនសូវស្រួលនៅពេលដែលក្រសែជាតិនិយមបានមកចងរិតខ្លួនប្រាណរបស់ខ្ញុំជាប់បែបនេះ។ ខ្ញុំទាញកៅអីអង្គុយឱ្យខ្នងទៅពុក ភ្នែកមើលទៅឆ្ងាយ។ លោកពុកក្រោកមកឈរក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំ ដៃស្តាំរបស់លោកទះស្មាខ្ញុំតិចៗជាមួយវាចា។
- កូនអើយ! គ្មាននរណាចង់បានជីវភាពលំបាកទេ ប៉ុន្តែអ្វីៗបានកម្រិតឱ្យគ្រួសាររាជការដូចយើងត្រូវធ្វើបែបនេះ។ ពុកដឹងថាមនុស្សសម័យនេះគេគ្មានមនសិការដូចជារាជការដុះស្លែដូចពុកទេ ហើយពុកជឿថា កូននឹងក៏មិនដើរតាមលំអានពុកដែរ កាលទេសៈពិតណាស់ជាបង្ខំសម្បជញ្ញៈកូនៗឱ្យដើរតាមផ្លូវមួយដែលត្រូវហើយល្អជាងពុក ហើយពុកក៏ដឹងថាការរស់នៅបរទេសរបស់កូន និងជនជាតិខ្មែរដ៏ទៃទៀតពិតជាកក្តាមួយល្អណាស់សម្រាប់ការផ្លាស់ប្តូរការកែតម្រង់ជីវភាពខ្មែរឱ្យរីកចម្រើនជាងពេលនេះ ហើយពួកកូននឹងក្លាយជារាជការដែលមានមនសិការម្នាក់។
ពុកនៅតែបង្រៀនបង្ហាត់បង្ហាញពីកង្វះខាត និងសេចក្តីប្រឹងប្រែងរបស់លោកដែលមានកន្លងមកដល់ខ្ញុំដដែល។ ខ្ញុំគ្មានពាក្យអ្វីនឹងតបពុកទេមានតែញញឹមហើយញញឹមទៀត ញញឹមក្នុងន័យទទួលយក ញញឹមក្នុងនាមប្តេជ្ញា។ គំរូវីរៈភាពដ៏ល្អដែលពុកបានបន្សល់ទុកនេះជាកម្លាំងចិត្តមួយយ៉ាងមុតមាំដែលយើងខ្ញុំត្រូវមាន ហើយបន្តវេនតទៅកសាងរាជាណាចក្រនេះ។
- កូននឹងទទួលយកបទពិសោធស្នេហាជាតិដែលពុកមានកន្លងមក ហើយរក្សានូវវីរៈភាពរបស់ពុកឱ្យឈរលើមូលដ្ឋាននៃការឈានទៅខាងមុខរបស់កូន កូននៅចាំពុកបានថា មុនពេលដែលកូនទៅរៀនពុកបានផ្ញើបណ្តាំមួយឱ្យកូនថា “កូននឹងអង្គុយនៅទីខ្ពស់ប្រសិនបើកូនសិក្សាបានខ្ពង់ខ្ពស់” ។
ខ្ញុំចាំបានសម្តីពុកគ្រប់ម៉ាត់ ប៉ុន្តែពេលខ្លះខ្ញុំមិនចង់អង្គុយខ្ពស់ហូសអ្វីដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញនោះទេ ខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយអ្នកដែលត្រូវជួយ ជាការរួមចំណែកមួយយ៉ាងធំក្នុងការកសាងជាតិ។
ខ្ញុំនៅតែចាំយ៉ាងច្បាស់ថា កម្លាំងចិត្តដែលពុកបានផ្តល់ឱ្យកូននៅពេលនោះជាជោគជ័យដែលកូនមាននៅពេលនេះ ទោះបីជោគជ័យនោះជារឿងតូចតាចសម្រាប់អ្នកដ៏ទៃក៏ដោយ តែវាធំធេងណាស់សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ ជាជោគជ័យដែលក្រុមមនុស្សដូចពួកខ្ញុំត្រូវទទួលបាន។ ខ្ញុំបេ្តជ្ញាចំពោះពុកចំពោះខ្លួនឯងថា ខ្ញុំនឹងបម្រើជាតិ សាសនា ព្រមហាក្សត្រ ជាខេមររាស្ត្រនៅសមរភូមិក្រោយម្នាក់ឈរលើឧត្តមគតិ។
- មេរៀនជីវិត កូនពិតជាមិនធ្លាប់បានរៀនសូត្រទេ ហើយបទពិសោធនៃការរស់នៅក្នុងសង្គមមួយដែលមានការប្រណាំងប្រជែងនោះក៏អ្នកមិនស៊ីជម្រៅដែរ។ ដូចនេះការងារជារាជការជាការងារមួយដែលមនុស្សសម័យថ្មីមិនទាន់ឱ្យតម្លៃពេញលេញទេ ទាំងអស់នេះក៏ព្រោះតែពួកគេមើលឃើញជីវភាពរាជការជាជីវភាពដែលលំបាកភ្នែកជាជីវិតដែលរស់ដើម្បីរស់ ក៏ដូចជាជីវភាពពុកសព្វថ្ងៃកូនបានដឹងហើយ កូនពិតជាពុំចង់ដើរតាមដាននេះទៀតទេ ប៉ុន្តែរឿងដែលសំខាន់នោះតើមាននរណាខ្លះដែលស្នេហាជាតិពិតប្រាកដ? អ្នកស្នេហាជាតិពិតប្រាកដគឺត្រូវមានជីវភាពដូចពុកនេះឯង... បើពឹងលើជីវភាពរបស់ពុកដើម្បីឱ្យកូនរៀននោះប្រហែលយើងគ្មានសល់ដីស្រែដូចសព្វថ្ងៃទេ ល្អហើយដែលកូនអាចទៅបន្តការសិក្សានៅស្រុកគេដោយពុកមិនចំណាយប្រាក់កាសលើការសិក្សារបស់កូន។
ពាក្យពេចន៍ដ៏វែងអន្លាយរបស់ពុក ត្រូវបានឆ្លើយតបដោយស្នាមញញឹមរបស់ខ្ញុំម្តងទៀត។ ខ្ញុំខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍មិនសូវស្រួលនៅពេលដែលក្រសែជាតិនិយមបានមកចងរិតខ្លួនប្រាណរបស់ខ្ញុំជាប់បែបនេះ។ ខ្ញុំទាញកៅអីអង្គុយឱ្យខ្នងទៅពុក ភ្នែកមើលទៅឆ្ងាយ។ លោកពុកក្រោកមកឈរក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំ ដៃស្តាំរបស់លោកទះស្មាខ្ញុំតិចៗជាមួយវាចា។
- កូនអើយ! គ្មាននរណាចង់បានជីវភាពលំបាកទេ ប៉ុន្តែអ្វីៗបានកម្រិតឱ្យគ្រួសាររាជការដូចយើងត្រូវធ្វើបែបនេះ។ ពុកដឹងថាមនុស្សសម័យនេះគេគ្មានមនសិការដូចជារាជការដុះស្លែដូចពុកទេ ហើយពុកជឿថា កូននឹងក៏មិនដើរតាមលំអានពុកដែរ កាលទេសៈពិតណាស់ជាបង្ខំសម្បជញ្ញៈកូនៗឱ្យដើរតាមផ្លូវមួយដែលត្រូវហើយល្អជាងពុក ហើយពុកក៏ដឹងថាការរស់នៅបរទេសរបស់កូន និងជនជាតិខ្មែរដ៏ទៃទៀតពិតជាកក្តាមួយល្អណាស់សម្រាប់ការផ្លាស់ប្តូរការកែតម្រង់ជីវភាពខ្មែរឱ្យរីកចម្រើនជាងពេលនេះ ហើយពួកកូននឹងក្លាយជារាជការដែលមានមនសិការម្នាក់។
ពុកនៅតែបង្រៀនបង្ហាត់បង្ហាញពីកង្វះខាត និងសេចក្តីប្រឹងប្រែងរបស់លោកដែលមានកន្លងមកដល់ខ្ញុំដដែល។ ខ្ញុំគ្មានពាក្យអ្វីនឹងតបពុកទេមានតែញញឹមហើយញញឹមទៀត ញញឹមក្នុងន័យទទួលយក ញញឹមក្នុងនាមប្តេជ្ញា។ គំរូវីរៈភាពដ៏ល្អដែលពុកបានបន្សល់ទុកនេះជាកម្លាំងចិត្តមួយយ៉ាងមុតមាំដែលយើងខ្ញុំត្រូវមាន ហើយបន្តវេនតទៅកសាងរាជាណាចក្រនេះ។
- កូននឹងទទួលយកបទពិសោធស្នេហាជាតិដែលពុកមានកន្លងមក ហើយរក្សានូវវីរៈភាពរបស់ពុកឱ្យឈរលើមូលដ្ឋាននៃការឈានទៅខាងមុខរបស់កូន កូននៅចាំពុកបានថា មុនពេលដែលកូនទៅរៀនពុកបានផ្ញើបណ្តាំមួយឱ្យកូនថា “កូននឹងអង្គុយនៅទីខ្ពស់ប្រសិនបើកូនសិក្សាបានខ្ពង់ខ្ពស់” ។
ខ្ញុំចាំបានសម្តីពុកគ្រប់ម៉ាត់ ប៉ុន្តែពេលខ្លះខ្ញុំមិនចង់អង្គុយខ្ពស់ហូសអ្វីដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញនោះទេ ខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយអ្នកដែលត្រូវជួយ ជាការរួមចំណែកមួយយ៉ាងធំក្នុងការកសាងជាតិ។
ខ្ញុំនៅតែចាំយ៉ាងច្បាស់ថា កម្លាំងចិត្តដែលពុកបានផ្តល់ឱ្យកូននៅពេលនោះជាជោគជ័យដែលកូនមាននៅពេលនេះ ទោះបីជោគជ័យនោះជារឿងតូចតាចសម្រាប់អ្នកដ៏ទៃក៏ដោយ តែវាធំធេងណាស់សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ ជាជោគជ័យដែលក្រុមមនុស្សដូចពួកខ្ញុំត្រូវទទួលបាន។ ខ្ញុំបេ្តជ្ញាចំពោះពុកចំពោះខ្លួនឯងថា ខ្ញុំនឹងបម្រើជាតិ សាសនា ព្រមហាក្សត្រ ជាខេមររាស្ត្រនៅសមរភូមិក្រោយម្នាក់ឈរលើឧត្តមគតិ។
ពុកទះស្មាខ្ញុំហើយញញឹមតូចស្រាល
ខ្ញុំញញឹមងើបសម្លឹងមុខពុកដោយក្តីសង្ឃឹមយ៉ាងមុតមាំ។
ភ្នំពេញ ២៥ មេសា ២០១២
No comments:
Post a Comment