តើពេលណាទើបបញ្ចប់វប្បធម៌លួចចម្លងស្នាដៃ?
ការបង្ក្រាប CD ខុសច្បាប់ កាលពីពេលកន្លងទៅ
@RFI
ដោយ លាង ដឺលុច
ការលួចចម្លងស្នាដៃ ដូចជា សៀវភៅ និងអត្ថបទសារព័ត៌មាន លួចចម្លងផលិតផលសិល្បៈចម្រៀង និងវីដេអូជាដើម បានក្លាយទៅជាវប្បធម៌ទៅហើយ នៅពេលដែលគេមិនដឹងថា តើច្បាប់ស្តីកម្មសិទ្ធិបញ្ញានឹងត្រូវគេអនុវត្តនៅពេលណានៅកម្ពុជា។ ការបណ្តែតបណ្តោយអោយសកម្មភាពនៃការលួចចម្លងនេះ នៅប្រព្រឹត្តិទៅដោយគ្មានវិធានការអ្វីសោះយ៉ាងដូច្នេះ វាកំពុងធ្វើអោយអ្នកនិពន្ធ និងផលិតករនានាបន្តបាក់ទឹកចិត្ត នឹងទទួលរងភាពអយុត្តិធម៌។ បើមិនទាន់អនុវត្តច្បាប់ តើអាចមានយុទ្ធនាការអប់រំផ្នែកសីលធម៌ ដើម្បីកាត់បន្ថយការលួចម្លងនេះ មុនមានការអនុវត្តន៍ច្បាប់ជំនាញដែរឬទេ?ការលួចចម្លងស្នាដៃនៅកម្ពុជា វាបានក្លាយជាប្រធានបទដែលគេសឹងតែឈប់និយាយទៅវិញហើយ។ គេឈប់និយាយពីព្រោះ វាបានក្លាយជាវប្បធម៌ ឬជាសកម្មភាពយ៉ាងសាមញ្ញមួយនៅកម្ពុជា។ សៀវភៅចេញថ្មីភ្លាម ក៏មានច្បាប់ចម្លងដាក់លក់ទន្ទឹមគ្នាដែរ ដោយគ្មានការខ្លាចរអា ខ្លាចញញើតម្ចាស់កម្មសិទ្ធិបន្តិចសោះឡើយ។ CD និង VCD ចម្រៀង ក៏ដូចគ្នា។ អត្ថបទសារព័ត៌មានតាមគេហទំព័រ ក៏រឹតតែស្រួលចម្លងទៀត។ អ្នកខ្លះគ្រាន់តែបង្កើតអសយដ្ឋានគេហទំព័រមួយ ហើយលួចអត្ថបទគ្រប់បែបយ៉ាងមកបំពេញទំព័ររបស់ខ្លួន ក៏រួចជាស្រេច។ សកម្មភាពអសីលធម៌ និងគ្មានមនសិការនេះ កំពុងតែរីកដុះដាលយ៉ាងសេរី និងយ៉ាងទូលំទូលាយ។
អ្នកផលិត CD VCDចម្រៀង អ្នកនិពន្ធសៀវភៅ អ្នកនិពន្ធអត្ថបទកាសែតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កំពុងតែបាក់ទឹកចិត្ត និងក្លាយជាជនរងគ្រោះនៃវប្បធម៌អសីលធម៌មួយនេះ។
ជាការពិត ការលួចចម្លងស្នាដៃនេះមានគុណសម្បត្តិខ្លះដែរ នៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ដូចកម្ពុជា។ និយាយអំពីស្នាដៃមួយចំនួនដូចជាសៀវភៅអាន ផលិតផលសិល្បៈចម្រៀង និងភាពយន្ត។ ច្បាប់ចម្លង ឬរបស់ក្លែងក្លាយនៃផលិតិផលទាំងនេះ ដែលក្រុមឈ្មួញទុច្ចរិតបានលួចធ្វើនោះ ត្រូវដាក់លក់ក្នុងតម្លៃថោកជាងច្បាប់ដើម។ ដូច្នេះ ផលិតផលក្លែងក្លាយនេះ បានបម្រើផលប្រយោជន៍ប្រជាជនក្រីក្រខ្លះដែរ។
នៅក្នុងវិស័យសារព័ត៌មានវិញ ក្រុមហ៊ុនសារព័ត៌មានខ្លះដែលមិនមានធនធានគ្រប់គ្រាន់នោះ ក៏មានតែរង់ចាំលួចចម្លងយកអត្ថបទរបស់គេ ពីឆ្វេងពីស្តាំមកធ្វើជារបស់ខ្លួន។ អ្នកខ្លះទៀត លួចចម្លងរបស់ម្ចាស់ដើមទាំងដុល ដោយគ្មានកែសម្រួលបន្តិចឡើយ ហើយក៏មិនទាំងប្រាប់ប្រភពម្ចាស់ដើមនៃអត្ថបទនោះទៀតផង។ ហើយជំនួញរបស់ពួកគេ ក៏ចេះតែរស់ដោយអំពើអសីលធម៌ និងគ្មានមនសិការនេះទៅ។
និយាយត្រង់នេះ ប្រយោជន៍ ឬគុណសម្បត្តិវាបានកើតមានដល់មហាជនទូទៅដែលមានជីវភាពខ្សត់ខ្សោយមែនហើយ ហើយគេក៏អាចចាត់ទុកថា វាជាចំណែកមួយនៃការផ្សព្វផ្សាយចំណេះដឹង ការអប់រំ ឬព័ត៌មានទៅដល់ក្រុមមនុស្សដែលលទ្ធភាពពួកគេនៅមានកម្រិត។
ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគេប្រៀបធៀបគុណសម្បតិ្តជាមួយនឹងគុណវិបត្តិវិញ គុណវិបត្តិពិតជាមានធំធេងណាស់ ចំពោះអនាគតនៃសង្គមកម្ពុជា។ ជាបឋម គេមិនត្រូវភ្លេចទេថា ការលួចចម្លងស្នាដៃ ឬការលួចចម្លងកម្មសិទ្ធិបញ្ញា គឺជាទង្វើផ្ទុយច្បាប់។ វៀរលែងតែកម្ពុជា ជារដ្ឋដែលចាត់ទុកទង្វើផ្ទុយច្បាប់ ជាបញ្ហាធម្មតា។
បន្ទាប់មកទៀត គេត្រូវគិតថា ការលួចចម្លងស្នាដៃនឹងសម្លាប់អ្នកផលិត និងអ្នកនិពន្ធទាំងឡាយ។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅមួយចំនួននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កំពុងតែបន្តនិយាយទាំងអស់សង្ឃឹមថា ពួកគេឈប់និពន្ធសៀវភៅលក់ទៀតហើយ ពីព្រោះពួកគេបោះពុម្ពមិនទាន់អ្នកលួចចម្លងលក់នោះទេ។ អ្នកនិពន្ធអត្ថបទកាសែត និងអ្នកផលិតចម្រៀងក៏មានអារម្មណ៍មិនសូវខុសគ្នាពីអ្នកសរសេរសៀវភៅនោះ។ ការនេះវាកំពុងតែនាំក្រុមអ្នកនិពន្ធ និងផលិតករនានាបោះបង់អាជីពរបស់ពួកគេចោល។ ពួកគេទាំងនេះមិនអាចបញ្ចេញបញ្ញាញាណ សម្រាប់តែការលួចចម្លងនោះដែរ។
និយាយយ៉ាងដូច្នេះ មិនមែនមានន័យថា កន្លងមកគ្មានការបង្ក្រាបនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ការបង្ក្រាបបទល្មើសមួយនេះ មិនខុសពីការបង្ក្រាបបទល្មើសផ្សេងទៀត ដែលត្រូវបានគេមើលឃើញថា ដូចជាការវែកចក។ គេក៏សង្កេតឃើញថា នៅពេលណាមានករណីបង្ក្រាបម្តងៗ ពេលនោះក្រុមឈ្មួញទុច្ចរិត គ្រាន់តែបន្ថយសកម្មភាពបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកទៀត នៅពេលស្ងប់ស្ងាត់នៃការបង្ក្រាបនោះ អ្វីៗបានវិលមកធម្មតាដដែល។ គឺលួចចម្លង លក់ដដែល។
និយាយអំពីវិធានការទប់ស្កាត់ការលួចចម្លងនេះ ប្រសិនបើគេមើលករណីបង្ក្រាបដែលបានធ្វើអោយថមថយការចេញរបស់ក្លែងក្លាយ ឬរបស់ចម្លងនោះទៅ គឺបានន័យថា ក្រុមឈ្មួញទុច្ចរិតក៏ខ្លាចការអនុវត្តន៍ច្បាប់ដែរ។ ដូច្នេះ វិធានការប្រសិទ្ធភាពមួយនោះ គឺការបង្ក្រាបជាប្រចាំលើគ្រប់ផលិតផលលួចចម្លង ទាំងប្រភេទផលិតផលសិល្បៈចម្រៀង ភាពយន្ត និងសៀវភៅជាដើម។ ប្រការសំខាន់នោះ គឺព្រមានអំពីការអនុវត្តន៍អោយតឹងរ៉ឹងនូវច្បាប់កម្មសិទ្ធិបញ្ញា។
វិធានការមួយទៀតនោះ គឺយុទ្ធនាការអប់រំ។ អប់រំអោយមនុស្សទូទៅ ពិសេសអ្នកលួចចម្លងនោះ អោយពួកគេមានសតិសម្បជញ្ញៈឡើងវិញ អោយពួកគេយល់ថា ការលួចចម្លងបញ្ញា គឺជាអំពើអសីលធម៌ គ្មានមនសិការ។ និងចុងក្រោយនោះ គឺកំលាំងអតិថិជនវិញ។ អតិថិជនត្រូវតែបដិសេធផលិតផលចម្លង និងក្លែងក្លាយ ហើយត្រូវមានអារម្មណ៍មោទនៈ ចំពោះផលិតផលដើម និងផលិតផលពិត។ ប្រសិនបើ គេអាចអនុវត្តវិធានការទាំងនេះបានមែន នោះកម្ពុជានឹងប្រាកដជាមានអ្នកនិពន្ធចម្រុះ មានការបង្កើតស្នាដៃថ្មី គំនិតច្នៃប្រឌិតថ្មី ដោយគ្មានក្តីបារម្ភអំពីការលួចចម្លងស្នាដៃទៀតនោះឡើយ៕
ផ្សាយបន្តពី
អ្នកផលិត CD VCDចម្រៀង អ្នកនិពន្ធសៀវភៅ អ្នកនិពន្ធអត្ថបទកាសែតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កំពុងតែបាក់ទឹកចិត្ត និងក្លាយជាជនរងគ្រោះនៃវប្បធម៌អសីលធម៌មួយនេះ។
ជាការពិត ការលួចចម្លងស្នាដៃនេះមានគុណសម្បត្តិខ្លះដែរ នៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ដូចកម្ពុជា។ និយាយអំពីស្នាដៃមួយចំនួនដូចជាសៀវភៅអាន ផលិតផលសិល្បៈចម្រៀង និងភាពយន្ត។ ច្បាប់ចម្លង ឬរបស់ក្លែងក្លាយនៃផលិតិផលទាំងនេះ ដែលក្រុមឈ្មួញទុច្ចរិតបានលួចធ្វើនោះ ត្រូវដាក់លក់ក្នុងតម្លៃថោកជាងច្បាប់ដើម។ ដូច្នេះ ផលិតផលក្លែងក្លាយនេះ បានបម្រើផលប្រយោជន៍ប្រជាជនក្រីក្រខ្លះដែរ។
នៅក្នុងវិស័យសារព័ត៌មានវិញ ក្រុមហ៊ុនសារព័ត៌មានខ្លះដែលមិនមានធនធានគ្រប់គ្រាន់នោះ ក៏មានតែរង់ចាំលួចចម្លងយកអត្ថបទរបស់គេ ពីឆ្វេងពីស្តាំមកធ្វើជារបស់ខ្លួន។ អ្នកខ្លះទៀត លួចចម្លងរបស់ម្ចាស់ដើមទាំងដុល ដោយគ្មានកែសម្រួលបន្តិចឡើយ ហើយក៏មិនទាំងប្រាប់ប្រភពម្ចាស់ដើមនៃអត្ថបទនោះទៀតផង។ ហើយជំនួញរបស់ពួកគេ ក៏ចេះតែរស់ដោយអំពើអសីលធម៌ និងគ្មានមនសិការនេះទៅ។
និយាយត្រង់នេះ ប្រយោជន៍ ឬគុណសម្បត្តិវាបានកើតមានដល់មហាជនទូទៅដែលមានជីវភាពខ្សត់ខ្សោយមែនហើយ ហើយគេក៏អាចចាត់ទុកថា វាជាចំណែកមួយនៃការផ្សព្វផ្សាយចំណេះដឹង ការអប់រំ ឬព័ត៌មានទៅដល់ក្រុមមនុស្សដែលលទ្ធភាពពួកគេនៅមានកម្រិត។
ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគេប្រៀបធៀបគុណសម្បតិ្តជាមួយនឹងគុណវិបត្តិវិញ គុណវិបត្តិពិតជាមានធំធេងណាស់ ចំពោះអនាគតនៃសង្គមកម្ពុជា។ ជាបឋម គេមិនត្រូវភ្លេចទេថា ការលួចចម្លងស្នាដៃ ឬការលួចចម្លងកម្មសិទ្ធិបញ្ញា គឺជាទង្វើផ្ទុយច្បាប់។ វៀរលែងតែកម្ពុជា ជារដ្ឋដែលចាត់ទុកទង្វើផ្ទុយច្បាប់ ជាបញ្ហាធម្មតា។
បន្ទាប់មកទៀត គេត្រូវគិតថា ការលួចចម្លងស្នាដៃនឹងសម្លាប់អ្នកផលិត និងអ្នកនិពន្ធទាំងឡាយ។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅមួយចំនួននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កំពុងតែបន្តនិយាយទាំងអស់សង្ឃឹមថា ពួកគេឈប់និពន្ធសៀវភៅលក់ទៀតហើយ ពីព្រោះពួកគេបោះពុម្ពមិនទាន់អ្នកលួចចម្លងលក់នោះទេ។ អ្នកនិពន្ធអត្ថបទកាសែត និងអ្នកផលិតចម្រៀងក៏មានអារម្មណ៍មិនសូវខុសគ្នាពីអ្នកសរសេរសៀវភៅនោះ។ ការនេះវាកំពុងតែនាំក្រុមអ្នកនិពន្ធ និងផលិតករនានាបោះបង់អាជីពរបស់ពួកគេចោល។ ពួកគេទាំងនេះមិនអាចបញ្ចេញបញ្ញាញាណ សម្រាប់តែការលួចចម្លងនោះដែរ។
និយាយយ៉ាងដូច្នេះ មិនមែនមានន័យថា កន្លងមកគ្មានការបង្ក្រាបនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ការបង្ក្រាបបទល្មើសមួយនេះ មិនខុសពីការបង្ក្រាបបទល្មើសផ្សេងទៀត ដែលត្រូវបានគេមើលឃើញថា ដូចជាការវែកចក។ គេក៏សង្កេតឃើញថា នៅពេលណាមានករណីបង្ក្រាបម្តងៗ ពេលនោះក្រុមឈ្មួញទុច្ចរិត គ្រាន់តែបន្ថយសកម្មភាពបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកទៀត នៅពេលស្ងប់ស្ងាត់នៃការបង្ក្រាបនោះ អ្វីៗបានវិលមកធម្មតាដដែល។ គឺលួចចម្លង លក់ដដែល។
និយាយអំពីវិធានការទប់ស្កាត់ការលួចចម្លងនេះ ប្រសិនបើគេមើលករណីបង្ក្រាបដែលបានធ្វើអោយថមថយការចេញរបស់ក្លែងក្លាយ ឬរបស់ចម្លងនោះទៅ គឺបានន័យថា ក្រុមឈ្មួញទុច្ចរិតក៏ខ្លាចការអនុវត្តន៍ច្បាប់ដែរ។ ដូច្នេះ វិធានការប្រសិទ្ធភាពមួយនោះ គឺការបង្ក្រាបជាប្រចាំលើគ្រប់ផលិតផលលួចចម្លង ទាំងប្រភេទផលិតផលសិល្បៈចម្រៀង ភាពយន្ត និងសៀវភៅជាដើម។ ប្រការសំខាន់នោះ គឺព្រមានអំពីការអនុវត្តន៍អោយតឹងរ៉ឹងនូវច្បាប់កម្មសិទ្ធិបញ្ញា។
វិធានការមួយទៀតនោះ គឺយុទ្ធនាការអប់រំ។ អប់រំអោយមនុស្សទូទៅ ពិសេសអ្នកលួចចម្លងនោះ អោយពួកគេមានសតិសម្បជញ្ញៈឡើងវិញ អោយពួកគេយល់ថា ការលួចចម្លងបញ្ញា គឺជាអំពើអសីលធម៌ គ្មានមនសិការ។ និងចុងក្រោយនោះ គឺកំលាំងអតិថិជនវិញ។ អតិថិជនត្រូវតែបដិសេធផលិតផលចម្លង និងក្លែងក្លាយ ហើយត្រូវមានអារម្មណ៍មោទនៈ ចំពោះផលិតផលដើម និងផលិតផលពិត។ ប្រសិនបើ គេអាចអនុវត្តវិធានការទាំងនេះបានមែន នោះកម្ពុជានឹងប្រាកដជាមានអ្នកនិពន្ធចម្រុះ មានការបង្កើតស្នាដៃថ្មី គំនិតច្នៃប្រឌិតថ្មី ដោយគ្មានក្តីបារម្ភអំពីការលួចចម្លងស្នាដៃទៀតនោះឡើយ៕
ផ្សាយបន្តពី
No comments:
Post a Comment