ភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់សម្តេចព្រះនរោត្តម សីហនុ ជាមួយប្រជារាស្ត្រ ជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃប្រជាប្រិយភាពរបស់ព្រះអង្គ។
@Google
ដោយ ប៉ែន បូណា
រដ្ឋាភិបាលអាណត្តិទី៥បានចេញដំណើរហើយ ទោះបីជាវិបត្តិនយោបាយនៅមិនទាន់ដោះស្រាយបានក៏ដោយ។ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានដាក់ចេញនូវគោលនយោបាយកំណែទម្រង់ជាច្រើន ដើម្បីស្តារប្រជាប្រិយភាពរដ្ឋាភិបាលឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងមន្ត្រីអាជ្ញាធរក៏ត្រូវគេមើលឃើញថា មានសារៈសំខាន់ចាំបាច់ មិនអាចមើលរំលងបានដែរ ពីព្រោះវាជាចំណែកនៃជោគជ័យ ឬបរាជ័យនៃកំណែទម្រង់រដ្ឋាភិបាល។ការគិតគូរពីកំណែទម្រង់ស៊ីជម្រៅខាងគោលនយោបាយ គឺជាបញ្ហាចាំបាច់ដើម្បីស្តារប្រជាប្រិយភាពរបស់រដ្ឋាភិបាល ពីព្រោះប្រសិនបើគ្មានគោលនយោបាយល្អដែលឆ្លើយតបនឹងសេចក្តីត្រូវការជាក់ស្តែងរបស់ប្រជាពលរដ្ឋទេ ការដឹកនាំប្រទេសក៏មិនទទួលជោគជ័យដែរ។ នេះគឺជាកត្តាសត្យានុម័តដែលគ្មានរដ្ឋាភិបាលណាមើលរំលងបានឡើយ ជាពិសេសក្នុងបណ្តាប្រទេសប្រជាធិបតេយ្យ។
ប៉ុន្តែ មុននឹងឈានទៅសម្រេចគោលនយោបាយ អាកប្បកិរិយារបស់មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងមន្ត្រីអាជ្ញាធរក៏ជាចំណែកសំខាន់មួយដែរដែលគួរពិចារណា។ មានបញ្ហាច្រើនណាស់ដែលកើតចេញពីអាកប្បកិរិយារបស់មន្ត្រីមានបុណ្យស័ក្តិ ហើយដែលធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខកចិត្តដោយមិនទាន់គិតដល់សមត្ថភាពការងារផង។ ភាពឆ្គាំឆ្គងសំខាន់មួយរបស់មន្ត្រីទាំងនោះគឺការសម្ញែងទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ស្តុកស្តម្ភរបស់ខ្លួន។
ជាទូទៅ មន្ត្រីធំៗថ្នាក់លើ និងអ្នកធ្វើការចំកន្លែងខ្លាញ់ ពួកគេបានបង្ហាញទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភយ៉ាងលឿនរហ័ស និងយ៉ាងសម្ញែងដោយគ្មានលាក់លៀម។ ផ្ទះវីឡា ដីជាច្រើនកន្លែង រថយន្តទំនើបជាច្រើនគ្រឿង និងប្រាក់ចាយវាយយ៉ាងពោរពាស...។ ប៉ុន្តែ អ្នកទាំងនោះហាក់ដូចជាភ្លេចគិតថា តើទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភដែលពួកគេមាននេះ បានមកពីណា? នេះជាសំណួរដែលអ្នកផងទាំងពួងនាំគ្នាចោទសួរ និងខ្សឹបខ្សៀវគ្រប់គ្នា។ ចម្លើយដ៏សាមញ្ញបំផុតនោះគឺ មកពីគេធ្វើការចំកន្លែងខ្លាញ់។
នៅពេលដែលមន្ត្រីទាំងនោះចុះមូលដ្ឋានម្តងៗ ពួកគេបានបង្ហាញពីភាពខុសគ្នាស្រឡះធៀបនឹងជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋ និងស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសជាតិ។ ភាពខុសគ្នាបានស្តែងឡើងតាមរយៈរថយន្តដែលមានតម្លៃខ្ពស់កប់ពពក និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់ទំនើបៗជាច្រើនទៀត។
ទោះបីជាក្រុមអ្នកភូមិចោមរោមមើលដោយក្តីស្ងប់ស្ញែង ក៏ប៉ុន្តែ ភាពស្ញប់ស្ញែងទាំងនោះបង្កប់ដោយការឈឺចាប់ និងអស់សង្ឃឹម។ ពួកគេតែងដណ្តឹងសួរគ្នាថា «តើជាតិណាទើបពួកយើងអាចមានទ្រព្យសម្បត្តិដូចគេ?» សំណួរនេះ ក៏បង្កប់ន័យខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងណាស់ដែរ។
ក្រៅពីទ្រព្យសម្បត្តិ មន្ត្រីភាគច្រើនប្រកាន់ឫកពារក្រអឺតក្រទមក្នុងនាមជាអ្នកមាននិងអ្នកទីក្រុង ដែលខុសស្រឡះពីអ្នកក្រនិងអ្នកស្រែចម្ការ។ កងអង្គរក្សព្រោងព្រាត អ្នកបើកទ្វារឡាន និងអ្នកហែហមតាមគោរពរណែបរណប សូម្បីតែពួកគេចុះទៅវាលស្រែសោះក៏ដោយ។ ពួកគេចង់បង្ហាញថា ធ្វើធំគឺដូច្នេះឯង។ មើលទៅ បញ្ហាមុខមាត់ហាក់ដូចជារឿងសំខាន់ណាស់គឺសំខាន់រហូតដល់ភ្លេចគិតពីភាពសមរម្យ និងការសម្របខ្លួនទៅនឹងមជ្ឈដ្ឋានប្រជាពលរដ្ឋ និងស្ថានភាពប្រទេសជាតិ។ មានមន្ត្រីច្រើនណាស់ដែលត្រូវប្រជាពលរដ្ឋនិយាយដើមពីក្រោយខ្នង ក្រោយពីចុះទៅមូលដ្ឋាន ឬសូម្បីតែទៅចែកអំណោយ។
ការប្រើអំណាចដើម្បីឲ្យគេខ្លាចក៏ជាបញ្ហាពេញនិយមមួយទៀត។ ជាទូទៅ អ្នកមានបុណ្យស័ក្តិច្រើនតែប្រាថ្នាចង់ឲ្យអ្នកផងទាំងពួងគោរព កោតខ្លាច ហើយតាំងខ្លួនជាអ្នកឈ្នះជានិច្ច មិនថា ខុសឬត្រូវឡើយ។ និយាយពីមន្ត្រីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានវិញ ការកេះកៀវរកលុយកាក់គឺជាជំងឺដែលពិបាកព្យាបាល។ ទោះបីជានាយករដ្ឋមន្ត្រីបញ្ជាឲ្យពួកគេបម្រើរាស្ត្រ ប៉ុន្តែ រហូតមកទល់ម៉ោងនេះ តើមានមន្ត្រីប៉ុន្មាននាក់ដែលធ្វើឯកសារ សំណុំបែបបទផ្សេងៗ ជូនប្រជាពលរដ្ឋដោយឥតគិតថ្លៃ ហើយយកទៅជូនដល់ផ្ទះដូចដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីចង់បាននោះ?
ទម្លាប់មួយទៀតដែលមន្ត្រីចូលចិត្តធ្វើនោះ គឺការចូលចិត្តឲ្យគេផ្គាប់ផ្គន់។ ពេលមេចុះទៅដល់ណា កូនចៅតាមខ្សែបណ្តោយត្រូវតាមផ្គាប់ផ្គន់ យកចិត្តថ្លើម ទោះមេចង់បានអ្វីក៏បានដូចចិត្តពីព្រោះគឺដោយសារមេនេះហើយ បានជាពួកគេមានកាសធ្វើការនៅកន្លែងខ្លាញ់។ ដូច្នេះ មន្ត្រីថ្នាក់ក្រោមធ្វើការផ្គាប់ចិត្តមេជាងផ្គាប់ចិត្តម្ចាស់ឆ្នោត។ ការប្រតិបត្តិបែបនេះ ហាក់បានកើតឡើងតៗគ្នា តាំងពីថ្នាក់លើរហូតថ្នាក់ក្រោម។ នេះគ្រាន់តែជាចំណុចខ្លះៗដែលស្តីពីអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមាន របស់មន្ត្រីមួយចំនួនតែប៉ុណ្ណោះ។ រូបភាពអវិជ្ជមានទាំងនេះស្ថិតក្រោមក្រសែភ្នែកតាមដានរបស់ប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់ពេលវេលា។ ទីបំផុត វាក៏ផ្តល់ផលអវិជ្ជមានដល់រដ្ឋាភិបាលវិញ។
ដូច្នេះ រយៈពេល៥ឆ្នាំខាងមុខនេះ ជាពេលវេលាសំខាន់ណាស់ដែលមន្ត្រីត្រូវផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថអវិជ្ជមានរបស់ខ្លួនជាចាំបាច់ មុននឹងនិយាយដល់កំណែទម្រង់គោលនយោបាយផ្សេង។ ប្រសិនបើមិនដូច្នោះទេ រដ្ឋាភិបាលច្បាស់ជាមិនអាចស្តារប្រជាប្រិយភាពរបស់ខ្លួនបានឡើយ
ប៉ុន្តែ មុននឹងឈានទៅសម្រេចគោលនយោបាយ អាកប្បកិរិយារបស់មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងមន្ត្រីអាជ្ញាធរក៏ជាចំណែកសំខាន់មួយដែរដែលគួរពិចារណា។ មានបញ្ហាច្រើនណាស់ដែលកើតចេញពីអាកប្បកិរិយារបស់មន្ត្រីមានបុណ្យស័ក្តិ ហើយដែលធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខកចិត្តដោយមិនទាន់គិតដល់សមត្ថភាពការងារផង។ ភាពឆ្គាំឆ្គងសំខាន់មួយរបស់មន្ត្រីទាំងនោះគឺការសម្ញែងទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ស្តុកស្តម្ភរបស់ខ្លួន។
ជាទូទៅ មន្ត្រីធំៗថ្នាក់លើ និងអ្នកធ្វើការចំកន្លែងខ្លាញ់ ពួកគេបានបង្ហាញទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភយ៉ាងលឿនរហ័ស និងយ៉ាងសម្ញែងដោយគ្មានលាក់លៀម។ ផ្ទះវីឡា ដីជាច្រើនកន្លែង រថយន្តទំនើបជាច្រើនគ្រឿង និងប្រាក់ចាយវាយយ៉ាងពោរពាស...។ ប៉ុន្តែ អ្នកទាំងនោះហាក់ដូចជាភ្លេចគិតថា តើទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភដែលពួកគេមាននេះ បានមកពីណា? នេះជាសំណួរដែលអ្នកផងទាំងពួងនាំគ្នាចោទសួរ និងខ្សឹបខ្សៀវគ្រប់គ្នា។ ចម្លើយដ៏សាមញ្ញបំផុតនោះគឺ មកពីគេធ្វើការចំកន្លែងខ្លាញ់។
នៅពេលដែលមន្ត្រីទាំងនោះចុះមូលដ្ឋានម្តងៗ ពួកគេបានបង្ហាញពីភាពខុសគ្នាស្រឡះធៀបនឹងជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋ និងស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសជាតិ។ ភាពខុសគ្នាបានស្តែងឡើងតាមរយៈរថយន្តដែលមានតម្លៃខ្ពស់កប់ពពក និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់ទំនើបៗជាច្រើនទៀត។
ទោះបីជាក្រុមអ្នកភូមិចោមរោមមើលដោយក្តីស្ងប់ស្ញែង ក៏ប៉ុន្តែ ភាពស្ញប់ស្ញែងទាំងនោះបង្កប់ដោយការឈឺចាប់ និងអស់សង្ឃឹម។ ពួកគេតែងដណ្តឹងសួរគ្នាថា «តើជាតិណាទើបពួកយើងអាចមានទ្រព្យសម្បត្តិដូចគេ?» សំណួរនេះ ក៏បង្កប់ន័យខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងណាស់ដែរ។
ក្រៅពីទ្រព្យសម្បត្តិ មន្ត្រីភាគច្រើនប្រកាន់ឫកពារក្រអឺតក្រទមក្នុងនាមជាអ្នកមាននិងអ្នកទីក្រុង ដែលខុសស្រឡះពីអ្នកក្រនិងអ្នកស្រែចម្ការ។ កងអង្គរក្សព្រោងព្រាត អ្នកបើកទ្វារឡាន និងអ្នកហែហមតាមគោរពរណែបរណប សូម្បីតែពួកគេចុះទៅវាលស្រែសោះក៏ដោយ។ ពួកគេចង់បង្ហាញថា ធ្វើធំគឺដូច្នេះឯង។ មើលទៅ បញ្ហាមុខមាត់ហាក់ដូចជារឿងសំខាន់ណាស់គឺសំខាន់រហូតដល់ភ្លេចគិតពីភាពសមរម្យ និងការសម្របខ្លួនទៅនឹងមជ្ឈដ្ឋានប្រជាពលរដ្ឋ និងស្ថានភាពប្រទេសជាតិ។ មានមន្ត្រីច្រើនណាស់ដែលត្រូវប្រជាពលរដ្ឋនិយាយដើមពីក្រោយខ្នង ក្រោយពីចុះទៅមូលដ្ឋាន ឬសូម្បីតែទៅចែកអំណោយ។
ការប្រើអំណាចដើម្បីឲ្យគេខ្លាចក៏ជាបញ្ហាពេញនិយមមួយទៀត។ ជាទូទៅ អ្នកមានបុណ្យស័ក្តិច្រើនតែប្រាថ្នាចង់ឲ្យអ្នកផងទាំងពួងគោរព កោតខ្លាច ហើយតាំងខ្លួនជាអ្នកឈ្នះជានិច្ច មិនថា ខុសឬត្រូវឡើយ។ និយាយពីមន្ត្រីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានវិញ ការកេះកៀវរកលុយកាក់គឺជាជំងឺដែលពិបាកព្យាបាល។ ទោះបីជានាយករដ្ឋមន្ត្រីបញ្ជាឲ្យពួកគេបម្រើរាស្ត្រ ប៉ុន្តែ រហូតមកទល់ម៉ោងនេះ តើមានមន្ត្រីប៉ុន្មាននាក់ដែលធ្វើឯកសារ សំណុំបែបបទផ្សេងៗ ជូនប្រជាពលរដ្ឋដោយឥតគិតថ្លៃ ហើយយកទៅជូនដល់ផ្ទះដូចដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីចង់បាននោះ?
ទម្លាប់មួយទៀតដែលមន្ត្រីចូលចិត្តធ្វើនោះ គឺការចូលចិត្តឲ្យគេផ្គាប់ផ្គន់។ ពេលមេចុះទៅដល់ណា កូនចៅតាមខ្សែបណ្តោយត្រូវតាមផ្គាប់ផ្គន់ យកចិត្តថ្លើម ទោះមេចង់បានអ្វីក៏បានដូចចិត្តពីព្រោះគឺដោយសារមេនេះហើយ បានជាពួកគេមានកាសធ្វើការនៅកន្លែងខ្លាញ់។ ដូច្នេះ មន្ត្រីថ្នាក់ក្រោមធ្វើការផ្គាប់ចិត្តមេជាងផ្គាប់ចិត្តម្ចាស់ឆ្នោត។ ការប្រតិបត្តិបែបនេះ ហាក់បានកើតឡើងតៗគ្នា តាំងពីថ្នាក់លើរហូតថ្នាក់ក្រោម។ នេះគ្រាន់តែជាចំណុចខ្លះៗដែលស្តីពីអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមាន របស់មន្ត្រីមួយចំនួនតែប៉ុណ្ណោះ។ រូបភាពអវិជ្ជមានទាំងនេះស្ថិតក្រោមក្រសែភ្នែកតាមដានរបស់ប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់ពេលវេលា។ ទីបំផុត វាក៏ផ្តល់ផលអវិជ្ជមានដល់រដ្ឋាភិបាលវិញ។
ដូច្នេះ រយៈពេល៥ឆ្នាំខាងមុខនេះ ជាពេលវេលាសំខាន់ណាស់ដែលមន្ត្រីត្រូវផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថអវិជ្ជមានរបស់ខ្លួនជាចាំបាច់ មុននឹងនិយាយដល់កំណែទម្រង់គោលនយោបាយផ្សេង។ ប្រសិនបើមិនដូច្នោះទេ រដ្ឋាភិបាលច្បាស់ជាមិនអាចស្តារប្រជាប្រិយភាពរបស់ខ្លួនបានឡើយ
No comments:
Post a Comment