អ្នកណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍? និពន្ធដោយ សុខ ចាន់ផល

ការសរសេរនរណាៗ ក៏អាចសរសេរបានដែរ ប៉ុន្តែមុខងារនៃការសរសេរ (និពន្ធន៍) ម្នាក់រមែងខុសគ្នា មានរស ​មាន​បែបផែនផ្សេងៗ គ្នា ។   ដូចនេះការសរសេរឲ្យបានល្អ ឲ្យជាទីពេញ​ចិត្​ត​របស់​អ្នក​អាន​គឺជា​គន្លឹះ​ចម្បង​ដែល​ស្មេរ​ត្រូវយកចិត្ត​ទុកដាក់។ ទឹកដមប៉ាកកា​ក៏ជាឯកលក្ខណៈមួយដែល​យើង​ត្រូវយកចិត្ត​ទុកដាក់ផងដែរ។ ​ខ្ញុំនៅមិនទាន់​បានចាត់ខ្លួនឯងជា​អ្នកសរសេរ​នៅឡើយទេ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏មិនបាន​​ចាត់ទុក​ឬវាយតម្លៃស្នាដៃ​អ្នកដទៃថា​យ៉ាងណានោះដែរ។  ខ្ញុំចាប់សរសេរដំបូង​គឺ​ខ្ញុំ​សរសេរ​ជាមួយការណែនាំរបស់​គ្រូ​ពេទ្យម្នាក់ដែល​ព្យាបាល​ជំងឺ​បាត់ការចង់ចាំរបស់​ខ្ញុំ (ឆ្នាំ២០០៧ ខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ះទង្គិចខួរក្បាល) ។  កំណត់ហេតុ​ប្រចាំថ្ងៃ​គឺ​ជា បង្អែម​ដែល​ខ្ញុំតែងតែហូបមុនចូលគេង។  ខ្ញុំព្យាយាម​នឹក​ឡើងវិញ​នូវសកម្មភាព​ប្រចាំថ្ងៃ... សូម្បី​តែ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្​មណ៍ផ្លូវភេទ​ក៏សរសេរចូលដែរ។            ក្រោយពីព្យាបាល​បាន​បី​ខែ អាការជំងឺរបស់ខ្ញុំជាបានខ្លះ ខ្ញុំមក​បួស...  ខ្ញុំសមា្មធិ​ដើម្បីរំលឹកការចងចាំ។ មុនគ្រានោះប្រហែល៥ឆ្នាំ ខ្ញុំចាំបាន​ថា ខ្ញុំធ្លាប់សរសេរគូសវាឲ្យមិត្ត​ៗ​ ពេល​គេខួចចិត្ត ខ្ញុំក៏គិតថា ការសរសេររបស់​ខ្ញុំចាប់ផ្តើមយូរជាង​នេះ គឺ​ចាប់តាំង​ពីខ្ញុំចេះ​គិតថា ខ្ញុំឃើញ​មិត្ត​ស្រីៗ​ស្អាតៗ សម័យរៀន។   សូមទោសត្រឡប់មក​ខាង​ដើមវិញ​... ខែ តុលា ២០០៨ ខ្ញុំបាន​ចូលវគ្គ​សង្កេត​ហើយសរសេរ មើល​ភាពយន្ត​ហើយ​សរសេរ​អត្ថបទនោះ​ឡើងវិញ ឬ​ភាពយន្តឯកសារជាដើម។  លោក​គ្រូ​ជនជាតិឡាវ​របស់​ខ្ញុំ Prof. Bunthan PhungPhicht លោកបង្រៀនពួកយើង។  លោក​និយាយ​ពីប្រវត្តិនៃសរសេររបស់​អ្នក​និពន្ធល្បី អ្នក​និពន្ធឧត្តមគតិ​លាក់ឈ្មោះ ហើយ​ណែនាំឲ្យ​យើង​​បង្កើត​នាម​ប៉ាកកាក្នុងសំណេរ​ដើម្បីការពារខ្លួន ក្នុងនាមជាខ្មែរ ខ្ញុំបង្កើតនាមប៉ាកកាខ្ញុំថា "ប៉ាកកាខ្មែរ Khmer Pen/ និង ម្ចាស់ប៉ាកកា The Pen) ។ នាម​ប៉ាកកាទាំង​ពីរនេះ​ខ្ញុំប្រើផ្សេងគ្នា គឺ​រឿងខ្លី​ប្រើ ប៉ាកកាខ្មែរ កំណាព្យ ប្រើម្ចាស់​ប៉ាកកា។  មិនតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ាកកាខ្មែរ ឬ Khmer Pen ខ្ញុំក៏យក​មកដាក់​ជាឈ្មោះ​ពុម្ពអក្សរខ្មែរមួយចំនួនដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្កើត។         សូមទោសនិយាយច្រើនពេកហើយ... ត្រឡប់មក​និយាយ​ពីការបង្កើតស្នាដៃវិញ​ កាល​រៀន​នៅលាវ​ខ្ញុំ​បាន​ប​ក​ប្រែ​រឿង អ្នក​ណារំលោភ​នាងលក្ខណ៍ បិទ​លើ​ក្តារព័ត៌មានសាលា​ឲ្យ​និស្សិតបានអាន... កាល​នោះ​ខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់មុខ​អ្នក​និពន្ធ​រឿងនេះ​ទេ។ ​ដោយសារ​តែរឿងនេះ​បាន​បណ្តុះចិត្ត​ខ្ញុំឲ្យគិត​ពីការសរសេរ​ទ្វេរដង ... សួរថា រឿងនេះ​ល្អទេ...​ ចម្លើយគឺមិនល្អប៉ុន្មានទេ.... សួរថាអាក្រក់ទេ? ចម្លើយ​ មិនអាក្រក់ទេ។ ​ការបកស្រាយរបស់​ខ្ញុំគឺ ចង់ប្រាប់​ថា ខ្ញុំមិនអាចសរសេរឲ្យល្អស្មើរឿងនេះបានទេ!!!              សូមមិត្តអ្នកអាន​ មេត្តា​អានរឿងនេះតាមសម្រួល... ដើម្បីលើកស្ទួយកាតអាន​របសជាតិ...              សូមអរគុណ អ្នកណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍? និពន្ធដោយ សុខ ចាន់ផល កុម្ភៈ ២០០៧ (រក្សាសិទ្ធិ)           “ឃើញនាងលក្ខណ៍មុខស្រងូត ម៉ែចេះតែឆ្ងល់ថាវាកើតស្អី? ដំបូងម៉ែព្រួយខ្លាចថាវាកើតជំងឺគ្រុនផ្តាសាយបក្សី... ប្រុងតែយកទៅមន្ទីរពេទ្យទៅហើយ ដឹងអីស្រាប់តែ...” នេះគឺជាសំឡេងមីងសួនកំពុងបន្លឺប្រាប់កូនប្រុសឈ្មោះ កក្កដា និងកូនប្រសាស្រីឈ្មោះ ចរិយា។ កក្កដា និងចរិយា ពួកគេធ្វើការនៅក្រុងភ្នំពេញ ហើយថ្ងៃនេះទាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធ បាននាំគ្នាមកលេងម្តាយនៅស្រុកកំណើត ប៉ុន្តែដល់ឮដំណឹងក្រៀមក្រំរបស់មីងសួន ពួកគេក៏នាំគ្នាធ្វើមុខឱ្យស្រងូត។ មីងសួនគ្រវីក្បាលពោលទៀតថា “នាងលក្ខណ៍ក្អួតចង្អោររាល់ថ្ងៃ... ហ៊ឺ! វាមិនទាន់គ្រប់ការត្រឹមត្រូវផងទេ។ ទើបតែកើតម៉្ងៃណោះសោះ បែរជាត្រូវមកពពោះទៅកើត! ម៉ែអាណិតវាខ្លោចចិត្តហើយ!”          សម្តីមីងសួនធ្វើឱ្យចរិយានឹកឃើញរឿងនិយាយ “ម៉ែ! ចុះម៉ែមានរកម្ជូរ ឱ្យវាអត់?”                      “កូនអើយ! នាងលក្ខណ៍ដូចជាមិនចូលចិត្តម្ជូរសោះ! ពេលឃើញម្ជូរ វាបានតែហិតរួចដើរចេញបាត់។ គ្នាត្រូវគេរំលោភធ្វើបាបអ៊ីចឹង តើឱ្យគ្នាមានអារម្មណ៍ឯណានឹកឃើញម្ជូរនោះ?” ចប់សម្តីម្តាយ កក្កដាដែលរវល់តែឱនមុខជ្រប់យូរហើយនោះ ក៏បិទភ្នែកគិតអ្វីម៉្យាង ទើបបើកភ្នែកមកវិញ ហើយនិយាយរបៀបច្រឡោត         “តើអាណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍នោះ? ម៉ែរកមុខវាឃើញឬនៅ? មីងសួនឆ្លើយថា         “រឿងហ្នឹងម៉ែនិងស្រីពៅកំពុងតែស៊ើប! ទើបតែរកឃើញតម្រុយខ្លះៗទេ!”          “ចុះស្រីពៅនៅឯណាម៉ែ?” កក្កដាសួរ។ ផុតសំឡេងនេះ ស្រីពៅជាកុមារីរៀនបឋមសិក្សា ស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានសិស្សក៏បានត្រឡប់មកពីរៀនវិញល្មម។ នាងច្រមក់នេះឃើញបងប្រុសស្រីមកលេង ក៏សម្តែងការរាក់ទាក់          “ជម្រាបសួរបងប្រុស បងស្រី!” គ្រានោះមីងសួនក៏ឧទានប្រាប់កូនស្រីពៅរបស់គាត់          “ស្រីពៅកូន! ម៉េចទៅហើយរឿងយើងស៊ើបរកអាណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍នោះ? បងប្រុសកូនឯងកំពុងតែចង់ដឹង។ តើមានតម្រុយថ្មីស្អីទេ?”         ឮសំណួរម្តាយ នាងច្រមក់ស្រីពៅបើកភ្នែកឡើងមូលក្រឡង់ រួចយកចង្អុលដៃបិទបបូរមាត់ប្រាប់ឱ្យអ្នកគ្រប់គ្នាស្ងាត់ ទើបនិយាយខ្សឹបៗ ធ្វើហាក់ដូចជាខ្លួននាងនោះចំណាប់ខ្លាំងណាស់          “លើកនេះខ្ញុំដឹងតម្រុយមួយច្បាស់ខ្លាំងណាស់! មានសាក្សីម្នាក់អះអាងថាគេបានឃើញដំណើររឿងទាំងប៉ុន្មានផ្ទាល់នឹងភ្នែក។ ប៉ុន្តែ...”          “ប៉ុន្តែយ៉ាងម៉េចកូន?”          “រឿងនេះទាល់តែស៊ើបច្បាស់ទើបខ្ញុំហ៊ាននិយាយ ព្រោះវាអាចប៉ះពាល់ដល់សីលធម៌សង្គមជាតិទាំងមូល។ ខ្ញុំខ្លាចថាវាអាចមានអាថ៌កំបាំងអ្វីនៅក្នុងរឿងនេះ ព្រោះខ្ញុំស្តាប់គេនិយាយទៅ វា... វាដូចជាមិនសមទាល់តែសោះ... តែគេហ៊ានធានា១០០%... ហេតុនេះខ្ញុំសុំមិននិយាយដោយខ្លួនឯងទេ!” កក្កដាឃើញប្អូនស្រីនិយាយបត់បែនច្រើនពេក ក៏ស្តីឱ្យផាំង          “ម៉េចក៏ក្បាច់ក្បូរច្រើនម៉្លេះ! បើថាមិនដឹងទេ កុំធ្វើឱ្យគេឆ្ងល់! មីងសួនក៏ពោលថា “អើ! បើមិនហ៊ាននិយាយខ្លួនឯងទេ ឱ្យអ្នកណាដែលដឹងរឿងនោះមកនិយាយមក៍! អ្នកណាគេជាសាក្សីនោះ?” ស្រីពៅឆ្លើយ          “គឺអាប្រុសម៉ែ! ចាំមួយភ្លែត ខ្ញុំទៅហៅវាមកឥឡូវនេះតែម្តង!” មួយស្របក់ក្រោយមកក៏លេចមុខស្រីពៅ ដឹកដៃសាក្សីនោះមកវិញមែន។ គេគឺជាកុមារាដ៏តូច ដែលត្រូវជាកូនចៅអ្នកជិតខាងផ្ទះមីងសួន។ មីងសួនសួរទៅគេថា          “អាប្រុស! ឯងដឹងថាតើអាណារំលោភនាងលក្ខណ៍ មែនទេ?” អាប្រុសឆ្លើយយ៉ាងក្លាហានថា          “បាទអ៊ំ!” អ៊ីចឹងឯងរៀបរាប់ឱ្យអស់! កុំខ្លាចអី ចាំអ៊ំឱ្យស្ករគ្រាប់ស៊ី។” ឮថាបានស្ករគ្រាប់ផង អាប្រុសក៏រៀបរាប់ដំណើររឿងដែលវាដឹងដូចតទៅ          “ថ្ងៃនោះពេលរសៀលជិតល្ងាច... ខ្វះតែបន្តិចល្ងាចហើយ... ខ្ញុំកំពុងតែបត់ជើងតូចនៅខាងក្រោយផ្ទះខ្ញុំ ស្រាប់តែឮសំឡេងនាងលក្ខណ៍ស្រែកខ្លាំងមែនទែន រួចខ្ញុំក៏ដើរលបៗទៅមើល ក៏បានឃើញនាងលក្ខណ៍ត្រូវគេដេញពេញតែព្រៃចេក ហើយក្រោយមកនាងលក្ខណ៍ក៏រត់ហត់... ហើយក៏ត្រូវ... ខ្ញុំអត់ចេះនិយាយតទៀតទេ ព្រោះខ្ញុំនៅក្មេងពេក!” មីងសួនក្រោកឈរព្រឺស ឯមុខមាត់គាត់ឡើងពណ៌ក្រហម រួចស្រែកសួរអាប្រុសថា          “អាណា? អាណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍? ឯងចំណាំមុខវាបានទេ? បើឯងចំណាំមិនបាន អត់បានស្ករគ្រាប់ទេ!” អាប្រុសឆ្លើយភ្លាម “ចាំបានច្បាស់ក្រឡែតអ៊ំ!”          “អាណា? ប្រាប់មក៍! ឈឺចិត្តណាស់ត្រូវតែប្តឹងប៉ូលិសឱ្យចាប់វា!” ពោលចប់មីងសួនឱនត្រចៀកឱ្យអាប្រុសខ្សឹបប្រាប់ “អ្នកដែលចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍គឺឪពុកបង្កើតរបស់វា!” មីងសួនខឹងទធាក់ជើង          “ហ៊ឹះ! ឪពុករំលោភកូន! អាសត្វតិរច្ឆាន! ទោះជាខ្លាសាហាវយ៉ាងណាក៏មិនស៊ីកូនឯងដែរ! អាប្រុស! នេះហ៍ឯងច្បាស់ហើយអ្ហេះ បានហ៊ាននិយាយ?”          “ច្បាស់ហើយអ៊ំ! តែនាងលក្ខណ៍និងឪពុកវាមិនមែនជាខ្លាឯណា អ៊ំ? ឥឡូវអ៊ំឱ្យស្ករគ្រាប់ខ្ញុំមក៍! ខ្ញុំប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្លាចម៉ែជេរ ហើយអ៊ំកុំប្រាប់រឿងខ្ញុំធ្វើសាក្សីនេះឱ្យម៉ែខ្ញុំដឹងឱ្យសោះ កុំឱ្យម៉ែគាត់ថាខ្ញុំនៅតូចចេះដឹងរឿងចាប់រំលោភ!”          “ណេះ! យកលុយទៅទិញស្ករគ្រាប់ខ្លួនឯងទៅ!” អាប្រុសបានលុយក៏រត់ចេញទៅបាត់ រីឯមីងសួនក៏ងាកទៅត្អូញដាក់កូនប្រុសស្រីបន្ត          “នាងលក្ខណ៍អើយនាងលក្ខណ៍! អីក៏អភ័ព្វម៉្លេះ! ពោះកាន់តែធំរាល់ថ្ងៃហើយ។ ចាំមើលដល់ពេលកូនកើតមក កូនសួររកឪពុក មិនដឹងជាឆ្លើយប្រាប់កូនថាយ៉ាងម៉េចទេ!” ចរិយាក៏បន្លឺលួងលោមម្តាយក្មេក          “កាត់ចិត្តទៅម៉ែ! វាប្រហែលជាកម្មពៀររបស់នាងលក្ខណ៍ទេ! ស្រីពៅ! អូនឯងនាំបងទៅមើលនាងលក្ខណ៍បន្តិចមើល៍ តើវាយ៉ាងម៉េចទៅហើយ?” ស្រីពៅនាំផ្លូវបងថ្លៃស្រីទៅមើលនាងលក្ខណ៍បណ្តើរ ពោលបណ្តើរថា          “បងអើយ! នាងលក្ខណ៍ឈឺចិត្តពេក រាល់ថ្ងៃឃើញតែដេកស្តឹក ទោះជាមានសត្វកណ្តុរវារលើខ្លួន ក៏មិនរវល់ផង។” លុះពួកគេដើរទៅដល់បន្ទប់មួយ ស្រីពៅក៏បើកទ្វារចូលទៅ រួចក៏ឮសំឡេងទាំងពីរនាក់បន្លឺព្រមគ្នា          “នាងលក្ខណ៍អើយនាងលក្ខណ៍!” ...នោះហ្ន៎! នាងលក្ខណ៍ឆ្មាសម្បុរបី រាងតូចស្តើង ដេកបើកភ្នែកភ្លឹះៗសម្លឹងម្ចាស់!អ្នកណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍?          “ឃើញនាងលក្ខណ៍មុខស្រងូត ម៉ែចេះតែឆ្ងល់ថាវាកើតស្អី? ដំបូងម៉ែព្រួយខ្លាចថាវាកើតជំងឺគ្រុនផ្តាសាយបក្សី... ប្រុងតែយកទៅមន្ទីរពេទ្យទៅហើយ ដឹងអីស្រាប់តែ...” នេះគឺជាសំឡេងមីងសួនកំពុងបន្លឺប្រាប់កូនប្រុសឈ្មោះ កក្កដា និងកូនប្រសាស្រីឈ្មោះ ចរិយា ។ កក្កដា និងចរិយា ពួកគេធ្វើការនៅក្រុងភ្នំពេញ ហើយថ្ងៃនេះទាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធ បាននាំគ្នាមកលេងម្តាយនៅស្រុកកំណើត ប៉ុន្តែដល់ឮដំណឹងក្រៀមក្រំរបស់មីងសួន ពួកគេក៏នាំគ្នាធ្វើមុខឱ្យស្រងូត។ មីងសួនគ្រវីក្បាលពោលទៀតថា          “នាងលក្ខណ៍ក្អួតចង្អោររាល់ថ្ងៃ... ហ៊ឺ! វាមិនទាន់គ្រប់ការត្រឹមត្រូវផងទេ។ ទើបតែកើតម៉្ងៃណោះសោះ បែរជាត្រូវមកពពោះទៅកើត! ម៉ែអាណិតវាខ្លោចចិត្តហើយ!” សម្តីមីងសួនធ្វើឱ្យចរិយានឹកឃើញរឿងនិយាយ          “ម៉ែ! ចុះម៉ែមានរកម្ជូរ ឱ្យវាអត់?”          “កូនអើយ! នាងលក្ខណ៍ដូចជាមិនចូលចិត្តម្ជូរសោះ! ពេលឃើញម្ជូរ វាបានតែហិតរួចដើរចេញបាត់។ គ្នាត្រូវគេរំលោភធ្វើបាបអ៊ីចឹង តើឱ្យគ្នាមានអារម្មណ៍ឯណានឹកឃើញម្ជូរនោះ?” ចប់សម្តីម្តាយ កក្កដាដែលរវល់តែឱនមុខជ្រប់យូរហើយនោះ ក៏បិទភ្នែកគិតអ្វីម៉្យាង ទើបបើកភ្នែកមកវិញ ហើយនិយាយរបៀបច្រឡោត          “តើអាណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍នោះ? ម៉ែរកមុខវាឃើញឬនៅ? មីងសួនឆ្លើយថា                           “រឿងហ្នឹងម៉ែនិងស្រីពៅកំពុងតែស៊ើប! ទើបតែរកឃើញតម្រុយខ្លះៗទេ!”          “ចុះស្រីពៅនៅឯណាម៉ែ?” កក្កដាសួរ។ ផុតសំឡេងនេះ ស្រីពៅជាកុមារីរៀនបឋមសិក្សា ស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានសិស្សក៏បានត្រឡប់មកពីរៀនវិញល្មម។ នាងច្រមក់នេះឃើញបងប្រុសស្រីមកលេង ក៏សម្តែងការរាក់ទាក់          “ជម្រាបសួរបងប្រុស បងស្រី!” គ្រានោះមីងសួនក៏ឧទានប្រាប់កូនស្រីពៅរបស់គាត់ “ស្រីពៅកូន! ម៉េចទៅហើយរឿងយើងស៊ើបរកអាណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍នោះ? បងប្រុសកូនឯងកំពុងតែចង់ដឹង។ តើមានតម្រុយថ្មីស្អីទេ?” ឮសំណួរម្តាយ នាងច្រមក់ស្រីពៅបើកភ្នែកឡើងមូលក្រឡង់ រួចយកចង្អុលដៃបិទបបូរមាត់ប្រាប់ឱ្យអ្នកគ្រប់គ្នាស្ងាត់ ទើបនិយាយខ្សឹបៗ ធ្វើហាក់ដូចជាខ្លួននាងនោះចំណាប់ខ្លាំងណាស់          “លើកនេះខ្ញុំដឹងតម្រុយមួយច្បាស់ខ្លាំងណាស់! មានសាក្សីម្នាក់អះអាងថាគេបានឃើញដំណើររឿងទាំងប៉ុន្មានផ្ទាល់នឹងភ្នែក។ ប៉ុន្តែ...”          “ប៉ុន្តែយ៉ាងម៉េចកូន?” “រឿងនេះទាល់តែស៊ើបច្បាស់ទើបខ្ញុំហ៊ាននិយាយ ព្រោះវាអាចប៉ះពាល់ដល់សីលធម៌សង្គមជាតិទាំងមូល។ ខ្ញុំខ្លាចថាវាអាចមានអាថ៌កំបាំងអ្វីនៅក្នុងរឿងនេះ ព្រោះខ្ញុំស្តាប់គេនិយាយទៅ វា... វាដូចជាមិនសមទាល់តែសោះ... តែគេហ៊ានធានា១០០%... ហេតុនេះខ្ញុំសុំមិននិយាយដោយខ្លួនឯងទេ!” កក្កដាឃើញប្អូនស្រីនិយាយបត់បែនច្រើនពេក ក៏ស្តីឱ្យផាំង          “ម៉េចក៏ក្បាច់ក្បូរច្រើនម៉្លេះ! បើថាមិនដឹងទេ កុំធ្វើឱ្យគេឆ្ងល់! មីងសួនក៏ពោលថា          “អើ! បើមិនហ៊ាននិយាយខ្លួនឯងទេ ឱ្យអ្នកណាដែលដឹងរឿងនោះមកនិយាយមក៍! អ្នកណាគេជាសាក្សីនោះ?” ស្រីពៅឆ្លើយ          “គឺអាប្រុសម៉ែ! ចាំមួយភ្លែត ខ្ញុំទៅហៅវាមកឥឡូវនេះតែម្តង!” មួយស្របក់ក្រោយមកក៏លេចមុខស្រីពៅ ដឹកដៃសាក្សីនោះមកវិញមែន។ គេគឺជាកុមារាដ៏តូច ដែលត្រូវជាកូនចៅអ្នកជិតខាងផ្ទះមីងសួន។ មីងសួនសួរទៅគេថា          “អាប្រុស! ឯងដឹងថាតើអាណារំលោភនាងលក្ខណ៍ មែនទេ?” អាប្រុសឆ្លើយយ៉ាងក្លាហានថា          “បាទអ៊ំ!” អ៊ីចឹងឯងរៀបរាប់ឱ្យអស់! កុំខ្លាចអី ចាំអ៊ំឱ្យស្ករគ្រាប់ស៊ី។” ឮថាបានស្ករគ្រាប់ផង អាប្រុសក៏រៀបរាប់ដំណើររឿងដែលវាដឹងដូចតទៅ          “ថ្ងៃនោះពេលរសៀលជិតល្ងាច... ខ្វះតែបន្តិចល្ងាចហើយ... ខ្ញុំកំពុងតែបត់ជើងតូចនៅខាងក្រោយផ្ទះខ្ញុំ ស្រាប់តែឮសំឡេងនាងលក្ខណ៍ស្រែកខ្លាំងមែនទែន រួចខ្ញុំក៏ដើរលបៗទៅមើល ក៏បានឃើញនាងលក្ខណ៍ត្រូវគេដេញពេញតែព្រៃចេក ហើយក្រោយមកនាងលក្ខណ៍ក៏រត់ហត់... ហើយក៏ត្រូវ... ខ្ញុំអត់ចេះនិយាយតទៀតទេ ព្រោះខ្ញុំនៅក្មេងពេក!” មីងសួនក្រោកឈរព្រឺស ឯមុខមាត់គាត់ឡើងពណ៌ក្រហម រួចស្រែកសួរអាប្រុសថា          “អាណា? អាណាចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍? ឯងចំណាំមុខវាបានទេ? បើឯងចំណាំមិនបាន អត់បានស្ករគ្រាប់ទេ!” អាប្រុសឆ្លើយភ្លាម “ចាំបានច្បាស់ក្រឡែតអ៊ំ!”          “អាណា? ប្រាប់មក៍! ឈឺចិត្តណាស់ត្រូវតែប្តឹងប៉ូលិសឱ្យចាប់វា!” ពោលចប់មីងសួនឱនត្រចៀកឱ្យអាប្រុសខ្សឹបប្រាប់ “អ្នកដែលចាប់រំលោភនាងលក្ខណ៍គឺឪពុកបង្កើតរបស់វា!” មីងសួនខឹងទធាក់ជើង          “ហ៊ឹះ! ឪពុករំលោភកូន! អាសត្វតិរច្ឆាន! ទោះជាខ្លាសាហាវយ៉ាងណាក៏មិនស៊ីកូនឯងដែរ! អាប្រុស! នេះហ៍ឯងច្បាស់ហើយអ្ហេះ បានហ៊ាននិយាយ?” “ច្បាស់ហើយអ៊ំ! តែនាងលក្ខណ៍និងឪពុកវាមិនមែនជាខ្លាឯណា អ៊ំ? ឥឡូវអ៊ំឱ្យស្ករគ្រាប់ខ្ញុំមក៍! ខ្ញុំប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្លាចម៉ែជេរ ហើយអ៊ំកុំប្រាប់រឿងខ្ញុំធ្វើសាក្សីនេះឱ្យម៉ែខ្ញុំដឹងឱ្យសោះ កុំឱ្យម៉ែគាត់ថាខ្ញុំនៅតូចចេះដឹងរឿងចាប់រំលោភ!” “ណេះ! យកលុយទៅទិញស្ករគ្រាប់ខ្លួនឯងទៅ!” អាប្រុសបានលុយក៏រត់ចេញទៅបាត់ រីឯមីងសួនក៏ងាកទៅត្អូញដាក់កូនប្រុសស្រីបន្ត          “នាងលក្ខណ៍អើយនាងលក្ខណ៍! អីក៏អភ័ព្វម៉្លេះ! ពោះកាន់តែធំរាល់ថ្ងៃហើយ។ ចាំមើលដល់ពេលកូនកើតមក កូនសួររកឪពុក មិនដឹងជាឆ្លើយប្រាប់កូនថាយ៉ាងម៉េចទេ!” ចរិយាក៏បន្លឺលួងលោមម្តាយក្មេក          “កាត់ចិត្តទៅម៉ែ! វាប្រហែលជាកម្មពៀររបស់នាងលក្ខណ៍ទេ! ស្រីពៅ! អូនឯងនាំបងទៅមើលនាងលក្ខណ៍បន្តិចមើល៍ តើវាយ៉ាងម៉េចទៅហើយ?” ស្រីពៅនាំផ្លូវបងថ្លៃស្រីទៅមើលនាងលក្ខណ៍បណ្តើរ ពោលបណ្តើរថា          “បងអើយ! នាងលក្ខណ៍ឈឺចិត្តពេក រាល់ថ្ងៃឃើញតែដេកស្តឹក ទោះជាមានសត្វកណ្តុរវារលើខ្លួន ក៏មិនរវល់ផង។” លុះពួកគេដើរទៅដល់បន្ទប់មួយ ស្រីពៅក៏បើកទ្វារចូលទៅ រួចក៏ឮសំឡេងទាំងពីរនាក់បន្លឺព្រមគ្នា          “នាងលក្ខណ៍អើយនាងលក្ខណ៍!” ...នោះហ្ន៎! នាងលក្ខណ៍ឆ្មាសម្បុរបី រាងតូចស្តើង ដេកបើកភ្នែកភ្លឹះៗសម្លឹងម្ចាស់! ទទួលសិទ្ធិផ្សព្វផ្សាយដោយ ឡឹក ជំនោរ រូបភាពប្រកបសាច់រឿងដោយកញ្ញា វល័ក្ខណ៍ ជឿន