វាចាអ្នកនិពន្ធ
នឹកដល់ “ដែកគោល”
ខ្ញុំពិតជានៅចាំបានកាលខ្ញុំវ័យ ប្រមាណ១២ឆ្នាំក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ
បានរុះរើផ្ទះចាស់រួចធ្វើផ្ទះថ្មី ដែលស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារខ្វះខាតខ្លាំង...។
ខ្ញុំត្រូវបានឱពុកប្រើឲ្យ ដកដែកគោលចេញពីគំនរឈើបាក់បែក។ ដោយនិស្ស័យឆ្ងល់ច្រើន ម្យ៉ាងខ្ជិល និងរប៉ិលរប៉ូចផង ខ្ញុំតែងតបទៅឱពុកម្តងហើយម្តងទៀតថា “ចាំបាច់ដកធ្វើអ្វីដុតឱសឲ្យអស់ទៅ សល់ដែកគោលហើយ ឬវាយដែកពន្លិចទៅវាលឿនជាង”។ ឪពុកខ្ញុំក៏តែងពន្យល់ខ្ញុំវិញថា ត្រូវតែដកទុក
ដែកគោលខ្លះល្អយើងអាចតម្រង់ប្រើទៀត...។ “ម្យ៉ាងបើដែកគោលជាប់ឈើ ពេលយើងឈូសឈើគឺខូចផ្លែដែកឈូស... ហើយដែកគោលទាំងនោះរក្សាឲ្យល្អប្រយ័ត្នមុតជើងតេតតាណូស”។ ...ថ្ងៃមួយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំដើរជាន់ដែកគោលមុតជើង
ដោយសារឈឺពេក គាត់រអ៊ូជេរប្រទេចដែកគោល
ពេលនោះឪពុករបស់ខ្ញុំតបថា “កុំជេរដែកគោល... ជេរអាអ្នកចោលដែកគោលវិញ”។
ឆ្នាំ២០០៧ ខ្ញុំបានដើរចូលផ្សារមួយនៅជាយក្រុងភ្នំពេញ
ខ្ញុំបានជួបអ្នកសុំទានម្នាក់ដែលពិការជើងស្តាំត្រឹម
លៅដោយមានសម្លៀកបំពាក់ជាកងទ័ព។ គាត់មិនបានប្រើ ឈើច្រត់ជំនួយ គឺគាត់រំកិលគូទមករកខ្ញុំបន្តិចម្តងៗ
ខ្ញុំលួចចោលកន្ទុយភ្នែកមើលសកម្មភាពគាត់។ ពេលគាត់រំកិលមកក្បែរគាត់និយាយថា “ពូធ្លាក់ខ្លួន ពិការ ដើរសុំទានគេ... មិនមែនដោយសារពូទេ គឺដោយសារសង្គ្រាម...”។ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតនឹកដល់ដែកគោលដែលគេបានបោះបង់ចោល និងដែកគោលដែលបានគេតម្រង់ប្រើប្រាស់សាជាថ្មីទៀត...
។
ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងសិក្សាបន្ថែមផ្នែកកំណាព្យ
និង ទឹកចិត្តពុះកញ្ជ្រោលដោយសេចក្តីស្រលាញ់អក្សរសិល្ប៍ផងនោះ
ខ្ញុំក៏អាចសរសេរកំណាព្យ “ដែកគោល” ចេញមក។ កំណាព្យនេះនឹងមានខ្លឹមសារតិច ឬច្រើនសម្រាប់សង្គមខ្មែរសម័យសាកលភាវូបនីយកម្មក៏ដោយ
វាក៏ជាចក្ខុវិស័យមួយដែលកវីនិពន្ធមិនគួរមើលរំលងបញ្ហាសង្គម
ពិសេសអតីតយោធិនពិការគ្រប់រូប ព្រោះ “ពិការភាពរបស់គាត់គឺជាថ្នូរនឹងសន្តិភាពជូនជាតិមាតុភូមិ”។ ដែកគោលក្នុងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ
គឺជាដែកដែលមានគោលដៅច្បាស់លាស់ ជាដែកដែលទទួលភារៈយូរជាងគេ ជាដែករង់ចាំទទួលកំហុសតែប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកនិពន្ធ
ព្រឿង
ប្រណីត
PREFACE
A word ‘NAIL’
reminded me of the time when I was 12 years old. My poor family moved to a new
house but we still needed our used wooden wall. My father asked me to move used
nails from our old wooden wall that we took from our previous house. As a lazy
boy, I said to my father, “why
do we need to pull the nails? Just burn them (old wooden wall) out and we will
get the nails…. hammer them
down… it’s
faster. ” My father
said, “we need to
pull the nails so that we can use them again. If we keep the nails there, it
will break carpenter plane when we smoothen the used wooden wall. Keep these
nails nicely or you will step on them and get tetanus”.
Once day my brother stepped on a nail and got his sloe hurt. It was very
painful so he blamed the nails. My father said, “Don’t
blame the nails, and blame the keeper.”
In 2007, I went to a market in Phnom Penh. I saw a beggar
who doesn’t have a right leg.
He was wearing
army uniform. He didn’t
have walking stick so he moved with his hands together with his bottom. He came
to me slowly. I was watching his movement until he was close to me. He said, “I
was disable and be a beggar not because of me…
it was the war.” It suddenly
reminded me of the nails that were thrown away and the nails that were reused. While
I was learning poetry, I have a strong heart toward poems. That’s
the reason I am able to write this poem. This poem is a meaningful reflection
to modern Khmer society, especially to the disable people as “his
disability is the exchange to peace for this country.”
The nail I mentioned in my poem refers to a piece of iron that has a clear goal
but he was blamed on whatever duties he was given.
Proeung Pranit
មាតិកា
|
|
វាចាអ្នកនិពន្ធ
Preface
|
3
5
|
សុំចែក
Asking
to Share
|
9
11
|
ផោម
Fart
|
12
14
|
ប៊ិចស្មៀន
Clerk’s
Pen
|
15
17
|
ដែកគោល
A
Nail
|
19
22
|
ម្តេចមិនឲ្យផ្ទាល់
Why
Not Directly?
|
25
28 |
ឡានថ្លៃ
Expensive
Car
|
30
31
|
ឡានចាស់
Old
Car
|
32
33
|
បង្គន់
|
34
|
អ្នកតាស៊ីឡាក
Neak
Ta Si Lak
|
53
55
|
ពួក
Groups
|
5657
|
របរស្មរ
Being
a Writer
|
58
59
|
ពាក្យពិត
True
speech .
|
60
62 |
ចេះទ្រ...
ឡើងគោត្ត
|
64
|
លែងខ្ចីទ្រ
|
65
|
ផេះ
|
66
|
ប្រចណ្ឌ
|
67
|
ព្រៃជាសត្រូវ
|
70
|
ប្រវត្តិអ្នកនិពន្ធ
A bout the
Author
|
77
78
|
No comments:
Post a Comment